En dan eindelijk de welverdiende rust!

Het zit er op. Aan het zware leventje als UNMO is vorige week een einde gekomen.

Terug van de korte vakantie in Oeganda stond er nog een enkele patrouille en een dienstje als Duty Officer op het programma. De rest van de week werd gevuld met het in orde maken van de papierwinkel zodat het uitroteren zonder al te veel oponthoud zou kunnen plaatsvinden. Alles netjes op datum ordenen, originelen bij originelen, kopieën van de originelen in tweevoud, extra kopietje voor het geval dat enz enz.
Het is negentientweeduizendelf, er zijn inmiddels meer computers op de wereld dan mensen maar de VN zweert nog steeds bij papier. Als warming –up hadden we de uitrotatie uit de sector.
“Ah, de computer says that u no telefoon, no radio, no laptop, no pda en no portofoon in bruikleen heeft”.
”No that have I not en dat scheelt natuurlijk lekker veel time bij het uitroteren dus knal dat stempeltje en uw handtekening maar in het voor you, as functionaris, bestemde vakje. Please go your gang! Dank u wel”.
“Yes but, No but dat goes zo maar not! Please go langs the next zes functionarissen.”

De VN vertrouwd die nieuwerwetse dingen nog niet, dus konden Reinoud en ik langs zes functionarissen die de hele dag achter een bureautje - met daarop een computer, een pen – blauw schrijvend, een stempel en een stempelkussentje – zitten te wachten op de enkele UNMO die wil uitroteren. Zuchtend werd het ontspanningsgedeelte op de computer weggeklikt en het programma waarin staat dat we niets op bruikleen hadden geopend. Na het opgeven van je indexnummer, je ID nummer, je functie, je naam volgens paspoort, je plaats van te werkstelling en de belofte dat je echt bent wie je zegt dat je bent, rolden je gegevens uit de nieuwerwetse computer.
“Ah the computer zegt that you niets op bruikleen heeft staan.”
“Yes that weten we al lang dus come up met die stempel!”
De kameel ‘Geduld’ kon nog niet op stal.

Gelukkig lagen niet alle bureautjes vlak bij elkaar. Gelukkig klopte de nummering op de deuren niet met het loopbriefje. Gelukkig was ook niet iedereen aanwezig. Gelukkig kwamen we op plekken van het kamp waar we nog nooit geweest waren waardoor het hele gebeuren iets had van een lagere school puzzeltocht. Uiteindelijk hadden we alle benodigde stempeltjes die ons een startbewijs opleverden voor de uitrotatie in KHARTOEM.

René, de HID van het Holland Huis in KHARTOEM was in de gelegenheid gesteld om een paar dagen ‘daggie uit happie eten’ te doen in JUBA. Samen met Pierre heb ik Reinoud, René en onze Egyptische collega Tameem (the mummy) meegenomen om de rots nog maar een keer te beklimmen. Dat ging mij overigens deze keer beter af dan de eerste keer. Na de beklimming hebben we in het zwembad van Acasia Lodge onze vermoeide lichamen gelouterd.

Van de Nederlandse ambassadeur in Soedan hadden we een uitnodiging ontvangen voor de Koninginnedagreceptie. Kaas, haring en bitterballen – alles vanwege de hitte op kamertemperatuur - waren volop verkrijgbaar. De Oranjebitter werd gelukkig niet geschonken.
Moe maar voldaan vielen we ’s avonds in onze lege container in slaap, morgen lekker naar huis!

KHARTOUM here we come!

Althans ….
Zondag zouden we vliegen. We; Reinoud, René, Jeroen en ik. Jeroen die in AWEIL gestationeerd was zou via JUBA naar KHARTOEM vliegen. In JUBA zouden we verzamelen om ’s middags rond 15.15 uur gezamenlijk naar KHARTOEM te vliegen. Ik verwachtte Jeroen die zondagochtend rond 10.00 uur. Om 09.30 uur belde Jeroen dat hij al op JUBA was en dat hij op ons zat te wachten in de ‘Big Toekel’. “Doe mij maar een grote cappuccino, ik kom er aan!” Na het genot van de grote cappuccino liet ik Jeroen even alleen om naar de vertrekhal van het vliegveld te lopen om te kijken of Reinoud al op het pax manifest stond, de vorige dag stond hij niet op de draft – niets om je druk over te maken. Rustig slenterend in de vieze klamme hitte haalde ik mijn in metaal gevatte optisch geslepen glazen te voorschijn die mij in staat zouden stellen om de tekst op het manifest te kunnen lezen.
Ouderdom komt met gebreken.
Het goede nieuws was dat Reinoud op de lijst stond, het mindere nieuws was dat we om 08.45 uur hadden moeten inchecken! OEPS! Dat was pech, vlucht al weg. In plaats van één vlucht, zoals gebruikelijk, waren er nu twee vluchten. Groot vliegtuig kapot = twee kleine vliegtuigen. Handig dat je je telefoonnummer op je MOP moet vermelden, kunnen ze je tenminste bereiken als er grote wijzigingen zijn. Mooi niet dus! Jeroen had helemaal niet uit moeten stappen in JUBA maar had rustig moeten wachten in de transitruimte. Hij dus ook zijn vlucht gemist. Gedeelde smart is halve smart. We waren niet de enigen die de vlucht hadden gemist. Gelukkig stonden we bij de eerste tien op de stand-by lijst dus zaten we de volgende dag op de vlucht naar KHARTOEM.

In JUBA was het vies klam warm, dat werd in KHARTOEM gewisseld voor een droge bloedhitte. Overdag tussen de 40 en 50 graden. ’s Avonds om 22.00 uur gaf de thermometer nog 43’ C aan, lekker is anders.

Door onze voorbereiding en vanwege het feit dat onze G1 in JUBA alles prima geregeld had, verliep het uitchecken in KHARTOEM supersnel. Twee halve dagen waren genoeg om de hele papier- en stempel mét handtekeningmolen te doorlopen.
Het had zelfs nog sneller gekund ware het niet dat Reinoud en ik samen voor een interview gevraagd werden. Nadat de make-up en belichting in orde waren gemaakt begon het interview. De interviewer maakte de fout om ons te vragen of er nog verbeterpunten waren met betrekking tot de missie c.q. de VN organisatie. Omdat de videocamera maar een 80GB harde schijf had hebben we het kort gehouden.
Het was allemaal geweldig geregeld!
Het was eigenlijk allemaal wel goed geregeld!
Het was eigenlijk allemaal wel redelijk geregeld!
Het was eigenlijk allemaal zo slecht nog niet geregeld!
Het kon eigenlijk allemaal wel wat beter geregeld!
Het was eigenlijk allemaal niet zo goed geregeld!
Het was eigenlijk allemaal wel slecht geregeld!
Het was eigenlijk k..geregeld!
( we zaten niet naast elkaar op een balkonnetje….)

Een snelle check-out resulteerde in extra tourist-time. Geen probleem want zo waren we de missie ook begonnen. Omdat ze Osama Bin Laden voor z’n klep hadden geschoten was er vanuit de VN het advies gegeven om weg te blijven uit bepaalde delen van KHARTOEM. Dat kwam ons even niet uit want daar waren nou net de dingen die we wilden zien. Dus gekozen voor de Dutch approach: Vriendelijk kijken, camera op je buik en gaan met die banaan.

Eén van de dingen die we wilden meemaken was het Soefidansen. Soefi moslims komen elke vrijdag op een kerkhof in KHARTOEM samen om daar samen te dansen en te zingen. Muziek en dans spelen een belangrijke rol in het Soefisme. De rol van de muziek is heel controversieel in de Islam. Voor de Soefi's is muziek echter het medium waardoor de menselijke ziel het goddelijke kan benaderen. Met uitzondering van de drum zijn muziekinstrumenten verboden in moskeeën. Maar zoals eerder gezegd speelt de muziek bij de Soefi's juist een ongelooflijk belangrijke rol. Het belangrijkste instrument van de Soefi's is de ‘Ney’. Een Ney bestaat uit een holle rietstengel met vijf of zes gaten voor de vingers en een gat voor de duim.
Soefisme kan het best worden beschreven als een mystieke praktijk die bepaalde unieke rituelen benadrukt om mensen die hier in spirituele zin naar op zoek zijn naar een directe ontmoeting met God te leiden. Mohammed wordt als hun belangrijkste profeet gezien en velen zien het Soefisme als een mystieke zijtak van de Islam.
Soefisten stellen dat het Soefisme samen met elke andere religie kan worden gepraktiseerd - het is het "hart" van de religie. Geen enkel geloof of religie wordt in twijfel getrokken; ieder kan zijn eigen kerk, religie, of belijdenis volgen.
Een mooie kijk op de Islam en dus ruimte voor plezier! Zo kan het dus ook!

Dansen en zingen op een begraafplaats, zou je hier moeten proberen. Mannen én vrouwen welkom. Toeristen, lees niet moslims, ook meer dan welkom. Geen onvertogen woord en geen moment onveilig gevoelt. Filmen en foto’s maken geen enkel probleem.

We hebben ook nog de kamelenmarkt bezocht, een kamelenmarkt waar uitsluitend dromedarissen worden verhandeld(?). De markt ligt in één van de armoedigste delen van de stad en het maken van foto’s werd niet erg op prijs gesteld.

Op de houtmarkt hebben we nog wat souvenirs gekocht, ook hier armoe troef. Op één van de foto’s zie je een ‘woning’ op de vuilnisbelt met op de achtergrond, in schril contrast, hypermoderne gebouwen.

Naast het toeristje spelen ook nog onze uitrusting verzendgereed gemaakt. Schoon pak en schone onderbroek klaargelegd voor KRETA en dat was de afsluiting van ons verblijf in Soedan.

De missie werd afgesloten op KRETA. Hare majesteit had negen(!) collega’s naar KRETA gestuurd om ons vijven(!) op te vangen. Een groepsgesprek, een mooi wandeltochtje door een kloof en met hoge snelheid in een klein karretje over een strook asfalt scheuren, waren de bezigheden die ons moesten voorbereiden op de terugkeer in Nederland.

En dan is het moment daar dat het er op zit.

Alle mooie dingen duren maar even, behalve in je herinnering.

De laatste week was er één van mixed feelings. Blij dat je zonder kleerscheuren je zes maanden hebt vol gemaakt en dat je weer naar huis mag, aan de andere kant verdrietig omdat je afscheid hebt moeten nemen van goede collega’s.

Als je afscheid neemt heb je pas door met hoeveel mensen je in een korte tijd een vriendschappelijke band hebt opgebouwd. Veel farewell and goodbye etentjes die vaak afgesloten werden met een Fisherman’s friend moment.

Het werken in en met een internationaal gezelschap is een unieke ervaring die ik nooit zal vergeten. Ieder mens is uniek maar tijdens deze uitzending heb ik een paar héél unieke personen mogen meemaken. Gouwe kerels en helaas ook een aantal flapdrollen. Van die laatsten ben ik gelukkig nu al de naam kwijt.

Tijd om mijmerend terug te kijken? Tijd om alle positieve en negatieve dingen op een rij te zetten?
Tijd om een slotconclusie over de missie en over Soedan te trekken?
Tijd om mensen te bedanken?
Voor mij was het een mooie avonturen film. Ik weet niet of die film een Oscar gaat verdienen, de tijd zal het leren. Ik ga ook niet een hele lijst afwerken met namen van mensen die ik ga bedanken omdat ze het voor mij mogelijk hebben gemaakt om dit avontuur te mogen beleven.
Twee uitzonderingen: natuurlijk mijn gezin, dat het thuis goed gaat is heel belangrijk als je duizenden kilometers van huis bent. En natuurlijk last but not least Reinoud mijn buddy, die ik wil bedanken voor die geweldige tijd die we samen hebben mogen doorbrengen in donker Afrika.

Ik hoop dat ik mijn steentje, hoe klein ook, heb mogen bijdragen aan het vredesproces in Soedan.
Ik wil eindigen met de hoop uit te spreken dat de mensen in Soedan eindelijk gaan inzien dat geweld geen oplossing is voor alle problemen in het land.

De tijd zal het leren.