Never a dull day

…En dan zit het er alweer op, alsof ik niet weg ben geweest.
Mijn verlof is omgevlogen. Eerste dagen ontsiert door een ontslakkingskuur. Pilletjes genomen waardoor je twee dagen niet kunt. Lastig, de tube Spertie is opgegaan. Verdere details zal ik jullie onthouden.

Het was goed om even uit dat gekkenhuis weg te zijn. Heerlijk weer even bij je gezin. Als je dat allemaal weer om je heen hebt, in een luxe omgeving, dan realiseer je jezelf dat we het toch maar (te) goed hebben in Nederland. Ondanks dat het fijn is om thuis te zijn begon ik me de laatste dagen te vervelen en begon het weer te kriebelen. Het werd weer tijd dat ik terug ging.

De reis naar en van huis was mooi en liep voorspoedig. Even leek het erop dat de terugreis een kwelling zou worden. Rechts van mij zaten vier pedante knulletjes van een jaar of 6 te jengelen om water. "Hé miss , bring me water!" Je zou ze zo een schop geven! Mijn boze blik – heb ik die? – en mijn toevoeging van "You have to say please!" waren voorlopig genoeg om ze hun kop te laten houden. Vóór mij waren drie baby’s geparkeerd. Daar gaat mijn tukje dacht ik. Gelukkig vielen ze allemaal na het opstijgen in slaap.

Als je zo over Soedan vliegt dan zie je mooi de verandering van het landschap. Van begroeid naar kale vlaktes. Over en langs de Nijl vliegend zie je dat naarmate je meer naar het noorden vliegt grotere stukken grond gecultiveerd zijn. Onbegrijpelijk dat ze dat in het zuiden ook niet doen. De grond is overal langs de Nijl enorm vruchtbaar. Ik heb me laten vertellen dat Soedan in staat kan zijn om heel Afrika van groenten te voorzien. Ik zeg onbegrijpelijk maar ik weet dat het gewoon te maken heeft met het feit dat het overgrote deel van de Zuid Soedanese bevolking aardslui is. Volgens mij zien ze werk als iets heiligs en mogen ze het daarom niet aanraken. Ik hoop dat ik er naast zit, maar dat is de afgelopen maanden niet mijn ervaring geweest.

Terug in Khartoem, pizza gegeten met één van onze LDB’s uit Kurmuk. Ludo was ook in Khartoem want hij ging (alweer) op verlof. Hij gaat vier of vijf keer kort met verlof. De lichting UNMIS 9-2 was binnen om uit te roteren en hadden een afscheidsdinertje met elkaar en wat volk van de Nederlandse ambassade. De nacht was kort want het feestje duurde tot twee uur en om drie uur moest Ludo naar het vliegveld. Ik mocht om 05.30 opstaan. Om 06.00 heeft René, de nieuwe HID en opvolger van Sjaak, mij naar Zero 5 gebracht.

Tijdens de vlucht naar Juba na twintig minuten al een tussenstop gemaakt op Elobied. Daar moesten we het vliegtuig uit omdat ze moesten tanken. Ik ben vergeten om zegeltjes te vragen..

Iedere dag maak je hier iets mee, de dagen zijn daardoor nooit saai. Het begin van 2011 is daar geen uitzondering op.

Ik ga even terug naar Oud & Nieuw.
Oudejaarsavond begon met een uitnodiging van onze Indiase vrienden van de Signal Coy. We moesten handjes schudden, omhelzen, gaan zitten, wat te drinken nemen, iets te eten halen, poseren voor een foto, "Just one picture Sir!" En dat allemaal tegelijk. Gaat toch nog wat tijd in zitten als je bedoelt dat je slechts één foto neemt per camera. 35 camera’s verder heb je in ieder geval al wel trek gekregen. We hadden al gegeten maar onze borden werden desondanks toch flink gevuld met spicy food. Ik kan dat redelijk hebben als ik kleine hapjes neem. Reinoud is/was wat dat aangaat nog iets maagdelijker. De home made sambal, van mijn schoonzuster Tineke, had tijdens het nuttigen van zelfgemaakte nasi al wat problemen opgeleverd bij Reinoud. Ik had een halfuurtje nodig voor het nablussen. Vrwij pri-uch-tug was het enige dat hij kon uitbrengen.

Verse groenten is hier in Juba iets dat niet veel voorkomt. Als je dan een keer iets op je bord terug vind dat op verse groente lijkt dan is het Joepie!, en stop je dat gulzig in je mond, twee keer kauwen en dan wegslikken. Ai! Een begrijpelijke reactie maar onverstandig als het een gerecht uit de Indiase keuken betreft. De “paprika” op het bord van Reinoud bleek gewoon een flinke groene peper te zijn. Een fout die Reinoud niet voor een tweede keer zal maken. Het werd bijna zijn dood. Omdat er geen beter vermaak dan leedvermaak is heb ik even gewacht met het aanbieden van mijn glas ijswater. Direct ingrijpen leek mij ongepast. Dit soort situaties zijn goede leermomenten voor de jeugd.

Na nog een twintigtal foto’s is Reinoud zijn gitaar gaan halen voor een kort intermezzo. Hij waande zich even Justin Bieber. Natuurlijk moest ook tijdens dit optreden weer de nodige foto’s genomen worden. Even verlangde ik terug naar de tijd van het fotorolletje – de tijd dat er nog werd nagedacht wat we op de foto wilde zetten.

Het begin van het jaar hebben we gevierd in de Grote Toekel. Dat was leuk omdat er een flink aantal TS leden aanwezig waren. Ook hier werd weer veel gedanst maar ook hier kwam ik er weer achter dat mijn heupen na het nuttigen van de nodige spiritualiën nog steeds op slot blijven zitten.
Het was nog lang onrustig in de Grote Toekel.

Terug naar Juba, de dag begon goed
Mohannad was betrokken bij een aanrijding in Juba Town. Hij was met zijn 4x4 achterop een auto gereden die plotseling vol op de rem ging staan. De auto was doorgeschoten tegen een andere auto. Je bent van de VN dus iedereen ruikt geld. Het was wel ontluisterend dat je in het geval van een aanrijding helemaal op jezelf bent aangewezen. Je denkt dat zo’n grote organisatie als de VN dit soort ongelukjes snel oplost, niets is minder waar. UN Security kwam uiteindelijk op de plaats van de aanrijding en nam alleen wat foto’s en verder kon Mohamned het zelf uitzoeken. UNbelievable!
Een procedure voor het afhandelen van dit soort zaken is bij ons onbekend. Het enige dat we boven water konden halen was het advies om na een ongeval zo snel mogelijk terug te keren naar de TS. Ik vraag mij af of dat beleid is of dat daar over is nagedacht. UNacceptable!

Mohamned betaalde de eigenaar van het voertuig $ 400 uit eigen zak. Dom natuurlijk maar je zult daar maar staan in Juba. Eén fout maken is ook niet erg, eenvoud siert de mens. De eigenaar van het andere voertuig maakte meer kabaal. "I’m a businessman. You cost me money. I could make a million now!". Om zijn woorden kracht bij te zetten gooide die lul met vingers zijn autosleutels in de richting van Mohamned’s gezicht.

De aanwezige language assistent was ook onbruikbaar en maakte het alleen maar erger. Ik begrijp niet waarom de VN dit soort sukkels niet wegtrapt. Voor hem tien anderen. Ik heb gedurende mijn verblijf in Soedan nog niet één keer iets gehad aan die drollen. Voorlopig zat Mohamned met het probleem. Hij is voorlopig zijn geld kwijt en moet nog maar zien of hij dat terugkrijgt van de VN.

Een paar buren van mij, en voormalige fabgenoten van Reinoud, hebben in Juba een huis gehuurd. We zijn op de vrijdag van mijn terugkeer uitgenodigd om te komen eten.
We werden keurig opgehaald vanaf de TS. Aangekomen bij het huis kregen we eerst een rondleiding. Op de slaapkamer kregen we wat te drinken aangeboden en ons werd verzocht om enige tijd op de slaapkamer te blijven. Dat zou goed zijn voor de spirit in huis. Ze dachten natuurlijk dat als we twee potente, intelligente en goedgebouwde Nederlanders een tijdje op onze slaapkamer laten zitten dat daardoor iets van onze kwaliteiten op hen over zouden gaan.
Ik begrijp de gedachtegang….

Daarna naar de ‘woonkamer’ waar we bier aangeboden kregen. De hapjes waren ook zeer lekker en spicy!
Reinoud is inmiddels ook helemaal op de spicy-toer. Hij snijdt momenteel al zelfs groene pepertjes klein om door zijn avondeten te doen. Door de overdosis op oudejaarsavond – die bijna zijn dood werd - is hij waarschijnlijk verslaafd geraakt. Ondanks deze training was het toch nog wel even stomen voor ons, geblust met lauw bier.

Terwijl wij van ons lauwe biertje genoten werd de tafel gedekt – op de grond werden een paar kleden neergelegd. Ik had mijn spijkerbroek aan en mijn gastheer bood mij een bermuda aan omdat dat veel comfortabeler zou zitten dan jeans. Om mijn blote voetjes te beschermen kreeg ik ook nog een paar slippers. In een schaal water konden wij onze handen wassen. De schalen met eten werden in het midden op de grond gezet en we werden uitgenodigd om aan te vallen.

Het eten was verrukkuluk! Het bestek hebben we laten liggen en gewoon lekker met onze vingers gegeten. Ze hadden o.a. een heerlijke curry van He-goat gemaakt. Het moest een mannelijke geit zijn hoewel ze moesten bekennen dat je het verschil tussen een mannetjes en een vrouwtjes geit (She-goat) niet kunt proeven – het gaat om het idee.
Gezellig zitten praten over van alles en nog wat. M.b.t. vormen van samenleven in Nederland hadden ze hier en daar toch wel wat tekst en uitleg nodig. Heerlijk, wederzijds cultuur snuiven! We hadden voor de gastheren twee cadeautjes meegenomen, een doos met chocolaatjes, doet het altijd goed want Aziaten zijn zoetekauwen, en twee ovenwanten. De gastvrijheid van deze mensen was hartverwarmend. Reinoud en ik hebben een geweldige avond gehad bij onze vrienden uit India.
Wéér een geweldige ervaring rijker!

Ik schreef al dat ik het gevoel had alsof ik niet weg ben geweest. Mijn prefab zit inmiddels tot de nok toe vol. Naast Thapa uit Nepal wonen er nu nog twee gasten uit India en één uit de Oekraïne in onze fab.
Die vent uit de Oekraïne is zo zuur, dat als je hem een versgeplukte augurk (cucumis savita) in zijn handen geeft, hij er in één minuut een zure bom van kan maken.
Direct naast mij ligt een Indiër die bijna de hele dag op zijn nest ligt. Koptelefoon op en Bollywood films kijken, daar heb je geen last van zou je zeggen maar hij zit de hele tijd stom te grinniken om de grapjes. Daarnaast laat hij om de 10 minuten een boer.

Reinoud heeft er een Fiji bij gekregen. ´s Nacht komt die gast dronken binnenzetten en maakt dan enorm veel kabaal. De volgende dag is het dan "Sorry ik zal het niet meer doen". Reinoud is het inmiddels helemaal zat en dondert hem de volgende keer met al zijn spullen de fab uit. Duidelijk een alcoholist.

Kwakende kikkers, rochelende Nepalezen, blaffende honden, kakkerlakken, stomende curry’s, ochtend gebed vanaf de moskee enz enz - langzamerhand ben ik het helemaal zat om 20 m2 met nog 4 man te moeten delen. Nergens heb je rust, altijd mensen om je heen. De meesten houden met niemand rekening. Slaan met deuren, rochelen, boeren, luidruchtig smakkend en met veel speeksel vermalen van voedsel, licht aan-uit, luidruchtig bellen - maf dat bijna iedereen harder gaat praten als ze een GSM aan hun oor hebben – enz enz.

Gelukkig heb ik geen dronken Fiji in mijn prefab, hoewel….

Mijn portie geluk:
De tweede Indiër staat ´s ochtends gemiddeld anderhalf uur eerder op dan de rest van de fabpopulatie. Hij begint met een kwartiertje suffig op de rand van zijn bed zitten. Daarna neemt hij de lotushouding aan en begint na een kwartiertje te murmelen, murmelen dat geleidelijk overgaat in het zingen van een mantra. Na weer een kwartiertje gaat de muziek aan en wordt het zingen van de mantra overgenomen door een dame met een zoetgevooisde stem. Dat gaat ongeveer een uur door.
De kracht van een mantra zit in de herhaling dus… gedurende een uur slaat er iemand op een trommeltje tak taktaktak takltaktak taktaktak tak taktaktak taktaktak taktaktak enz enz. Lees dit voor jezelf maar eens vijf minuten hardop voor, ik wed dat je de rest van de dag met dat dreuntje in je hoofd blijft lopen. Na vijf gezongen coupletten neemt een Cor Steijn kloon het over op zijn orgeltje, speelt twee coupletten en dan geeft hij het stokje weer over aan de zangeres en begint de cyclus weer opnieuw. Dat gaat zo een uurtje door.
Ongewild ga je in je hoofd meezingen. Ik maakte de fout dat ik moest denken aan de Bollywood filmpjes op You Tube, waar ze Engelse teksten onder hebben gezet. In het Engels kon ik er gelukkig niets van maken maar….. Helaas vette pech voor mij ik herkende Nederlandse woorden in de tekst. Dat resulteerde in mentaal masochisme voor mijzelf. Soms word je wakker met zo´n k…. melodietje in je hoofd waar je de hele dag niet vanaf komt. Ik heb dat nu ´s ochtends met mijn Nederlandse woordenherkenning tijdens de mantra. ´s Ochtends zingt de volgende tekst gedurende een dik uur door mijn hoofd:

- "Opoe toe was je haar"
- "Neem als een toetje vanille"
– "Ha hoe ga die neem die wassabi maar nie"
– "En oh joh ja vet door je haar." (simili)

Heb ik weer, goedemorgen! (Wéér een mooie ervaring!?)

Sinds de dag van mijn aankomst in Juba staan we op de lijst van woningzoekenden op de 8e en 9e plaats. Met een heel klein beetje erg veel geluk hebben we binnen twee weken ieder onze eigen prefab.

Reinoud is gelukkig aan het aftellen tot zijn eerste verlof. Hij is er aan toe want hij heeft, als hij op verlof gaat, al drie maanden doorgebracht in de wereld die UNMIS heet. Ik ga hem missen.
Gedurende zijn afwezigheid ga ik maar lekker vaak op patrouille, genoeg vrijwilligers die zonder mankeren hun beurt aan mij af willen staan.

Wordt vervolgd.