Sex in een puptent

Happy New Year Everyone!!!

Het nieuwe jaar is begonnen. Oud&Nieuw hebben we hier gevierd op het kamp. Er staat een grote Toekel en daar vond de party plaats. De avond begon voor ons met een uitnodiging bij onze Indiase vrienden – hier is everybody your friend! Het welkomsceremonieel bestond uit buigen als scheermessen, handenschudden en omhelzingen. Welcome Sir! We werden uitgenodigd om te gaan zitten maar uit elke hoek van de compound kwam weer een Indier om ons te omhelzen. Het omhelzen ging ook gepaard met het nemen van vele foto’s want het was toch wel een hele belevenis dat er twee Nederlanders bij hun op bezoek kwamen. Moet volgens mij van een afstand een bijzonder komisch gezicht zijn geweest.
Natuurlijk kregen we ook wat te eten aangeboden. Hot en spicy was nog voorzichtig uitgedrukt! Reinoud bleef er bijna in, maar zoals het hoort bordje leeggegeten.Daarna zijn we naar het feest in de Grote Toekel gegaan. Gezellig! Ik kan niet anders zeggen dat het een zeer geslaagd feest was. Het overgrote deel van onze UNMO collega’s was er en samen hebben we veel lol gehad. De hele avond hossen en bier drinken. Het bleef nog lang onrustig in de Grote Toekel....

Dit is mijn laatste blog voor ik van mijn welverdiende 1e Compensatory Time Off /Anual Leave (CTO/AL) ga genieten. Na twee maanden in de hitte zal het grote verschil in temperatuur wel even wennen zijn. Kerstdagen en Oud & Nieuw vieren in tropische temperaturen geeft je toch niet het gevoel dat het jaar afgesloten wordt. Desondanks toch een bijzondere ervaring die ik niet zou hebben willen missen.

De donkere dagen voor Kerst, hoe vul je die in Soedan?

Dag en nacht duren hier ongeveer even lang. De dagen zijn hier zeker niet donker, dit in tegenstelling tot de nachten. Hier is nauwelijks lichtvervuiling. Als je ’s avonds naar het firmament kijkt dan kun je veel meer sterren zien dan in Nederland. Onlangs was er een totale maansverduistering. Mooi dat zal een prachtig gezicht zijn! - dachten wij hier. De nachten zijn helder en de maan staat op een gegeven moment recht boven je pan. Unieke belevenis! Moet je natuurlijk niet ’s avonds op een gammel stoeltje met een biertje in je hand naar boven gaan zitten turen en je ongeduldig afvragen wanneer de hoofdfilm nou begint als de verduistering ’s ochtends al heeft plaatsgevonden. Zit toch wel knap in elkaar die tijdsaanduiding. Je moet alleen niet vergeten om ook de kleine lettertjes lezen - a.m. staat voor ante meridium. Ik heb dus voor Jan met de korte achternaam naar boven zitten turen. Gelukkig smaakte het biertje en had ik even tijd om wat te mijmeren – iets dat regelmatig gebeurt als je ouder word.

Het leven hier op de TS gaat z’n gangetje. De arbeidsethos blijft hier voor de meesten onveranderd negatief. Sommige UNMO’s hebben iets positiefs, anderen iets negatiefs. Het gemiddelde is nul. Maar ik zal niet zeggen dat de gemiddelde UNMO een nul is, hoewel sommigen wel heel erg hun best doen om dat te zijn. Met onze kameel genaamd ‘Geduld’ hebben we nog steeds problemen. Reinoud en ik maken nog steeds makkelijk vrienden en we raken ze ook heel makkelijk weer kwijt. Langzamerhand beginnen ze te wennen aan die twee eigengereide Nederlanders. Het feit dat wij niet zo van de kadaverdiscipline zijn is vooral moeilijk uit te leggen aan onze Aziatische collega’s – laat dat nou net 80% van de bezetting zijn. Als hoger niveau kun je die mannen – met een gemiddelde geschatte hoogte van 1 meter 10 eigenlijk mannetjes – alles laten doen. Hoe dom de opdracht ook is, ze stellen geen vragen. Wij hebben er altijd wel een paar, meestal vervelende. Als Nederlander hebben we ons postuur mee – zijn al die Nederlanders zo groot? – we zijn dus per definitie, voor Aziaten, altijd het hogere niveau.

Veranderingen willen aanbrengen is een kwestie van de lange adem. Het blijft trekken aan een dood paard. Het is mooi om te zien hoe met name Reinoud de knuppel in het hoenderhok weet te gooien. Hij maakt als G3 de roosters en heeft een systeem bedacht waardoor iedereen evenveel belast wordt. Prachtig om te zien hoe het hem lukt om majoors en oversten op stoïcijnse wijze te woord te staan als ze weer een keertje lopen te janken over een dienstje dat ze moeten draaien. Verbaal worden ze ook door Reinoud gepasseerd want hij beheerst de Engelse taal hier binnen de TS als geen ander. Resultaat van die gesprekjes is steevast dat betrokkene met een pruillipje wegloopt en gewoon zijn dienst moet draaien – en dat is niet eerlijk hoor! Het beste met je houtenbeen!

Het grootste probleem blijft de vele nationaliteiten en de daarbij behorende culturen die het samenwerken ernstig verstoren. Ook het Oh-moeder-wat-is-het-heet!-Engels van onze Aziatische collega’s, afgedraaid op 78 toeren maakt het communiceren er niet makkelijker op. Van dui-de-lijk ar-ti-cu-le-ren hebben ze nog nooit gehoord. Onze twee Chinese collega’s komen na de briefing altijd aan ons vragen wat er nu eigenlijk gezegd is. Een van de twee Jordaniërs luistert vanaf de eerste dag dat hij hier is al niet naar wat er ’s ochtends besproken wordt - wil hij ook niet weten. Onze National Monitors zijn, zoals gebruikelijk, niet aanwezig. De Egyptenaar is altijd net iets te laat. De language assistants kunnen tijdens de briefing nauwelijks wakker blijven, enz. enz. Al deze zaken maken het werken lastig maar ook leuk en uitdagend. Buiten het werk om kunnen we gelukkig met iedereen door één deur en hebben we al menig gezellig avondje achter de rug. We hebben wel wat krediet bij die mannen want Reinoud en ik zorgen samen óók voor de vrolijke noot.
“As a finishing touch, God created the Dutch!” is de gevleugelde kreet die ze nu allemaal kennen én doorvertellen.

Zoals jullie kunnen lezen gaat het met de kamelen ‘Humor’ en ‘Relativeren’ gelukkig heel erg goed.

VRAAG: weet iemand waarom wij Nederlanders in het Engels ‘Dutch”worden genoemd? Een Pakistaanse collega vroeg mij dat en ik moest hem het antwoord schuldig blijven. Ik heb me scheel gegoogled maar kon geen bevredigende verklaring vinden. Als je het weet laat mij dan alsjeblieft deelgenoot worden van die kennis.

Deze week ook een paar keer contact gehad met onze Long Distance Buddy’s (LDB’s) Theo en Ludo, die in KURMUK geplaatst zijn. Omdat ze tegen dezelfde problemen aan lopen als wij hebben we ze een kameel genaamd “ Relativeer” gegeven. Die ga ik een paar keer terug zien voor een grote beurt want volgens Theo gaat die kameel aardig wat kilometers maken.

Deze week ook weer op Town Patrol in Juba geweest. Dat was weer een hele belevenis. Er zijn 500 nieuwe politieagenten beëdigd. Op de dag van mijn patrouille hadden ze een praktijkdag verkeerregelen, of beter gezegd ontregelen. Een heel komisch gezicht, allemaal een fluitje en een uniform dat aangeschaft is op de groei. Plaats daar bovenop nog een baret die er uit ziet als een pannenkoek en het beeld is compleet. Op iedere kruising en afslag stonden meerdere agenten tegelijk, ongecoördineerd, druk te gebaren dat je moest stoppen, doorrijden, keren, achteruitrijden of af moest slaan. Kortom een grote chaos waardoor in heel JUBA het verkeer stil stond.

Tijdens die patrouille hadden we ook opdracht om ‘iets’ (sorry, operationele gegevens dus hartstikke geheim voor jullie!) te regelen op een politiebureau. Stel je bij ‘politiebureau’ niet al te veel voor. De behuizing was zeer slecht, alleen de lokale commandant was ondergebracht in iets dat volgens mij ooit een garage was geweest. Hier en daar wat gebladderde verf op de muren, geen glas in de ramen, gammele stoelen en een gammel bureautje met daarop een gloednieuwe laptop en twee GSMetjes. Buiten zaten de politiemensen onder bomen of gekunstelde afdakjes in de schaduw. Allemaal keurig in een nieuw uniform.

Uniformpjes zijn helemaal te gek in Soedan. Alles en iedereen, die ook maar enige verantwoording heeft, draagt een uniform. Ik vind mijn tropenuniform lijken op een Ko de Boswachter pak maar daar denken ze hier heel anders over “Nice uniform Sir!” krijg ik vaak te horen.

….Kopen?!

Op het terrein van het politiebureau zaten ongeveer 100 politieagenten. Allemaal druk bezig met niets doen. De één keek nog intelligenter dan de ander. Het woord inteelt zal ik niet gebruiken. Ik moet er niet aan denken wat er gebeurt als die mannen straks een wapen krijgen. Volgens mij schieten ze dan de kruisingen vrij van verkeer in plaats van op hun fluitje te blazen.

Ik maak er wel een geintje van - lekker makkelijk als je uit het overgeorganiseerde, welvarende Nederland komt – maar het is natuurlijk goed om te zien dat men hier in Juba bezig is om iets op te bouwen. Het heeft alleen tijd, héél veel tijd nodig en het is daarom ook oneerlijk om de vergelijking met Nederland te maken.

De afgelopen week een Indiaas kapsel aan laten meten. Rondom kaal en van boven een kuifje. De Indian Signal Coy is bij ons in de straat gehuisvest. ’s Ochtends staat er altijd een kappertje te knippen in een smetteloos wit gewaad. Het was voor ons Indiaas kappertje geen probleem om Reinoud en mij ook te knippen “No problem Sir!”, zei hij, koppie scheef en zó gedienstig én onderdanig dat het pijn doet. Na het knippen en scheren een stevige hoofdmassage en tot slot wat bloemig geurende talkpoeder in je nek en klaar! Allebei een redelijk kale pan maar wel lekker met dit warme weer. Hij knipt ook voor een voor Nederlanders zeer aantrekkelijke prijs - het is gratis.

Ook lekker na een lange hete dag is een koude douche. Koud water komt hier van nature niet voor. Deze week had ik echter een mazzeltje. Tijdens het douchen begon de douchekop te hoesten en te rochelen – moet dus van Aziatische makelij zijn – en kwam er weer eens bruin water uit de kop. Wat er dan uit de kraan komt heb ik bij een vorige keer op de digitale plaat vastgelegd – zie foto. Ik had natuurlijk net mijn schedel en de kruising tussen mijn twee grote tenen in het sop staan. Dit was me al een keer overkomen en toen heb ik mij af moeten spoelen met flessenwater. Dit keer zat het mee, na wat harde stukjes kwam er ineens heerlijk koel en schoon water uit het douchekopje! Als een klein jongetje nog even heerlijk staan badderen. Wat kunnen de kleine geneugten des levens toch heerlijk zijn!

De Kerstdagen zijn zonder Kerstgevoel voorbij gegaan. Kerstavond voor de fab doorgebracht met onze Nepalese en Jordaanse vrienden. Gezellig.

1e Kerstdag een paar uurtjes gewerkt (jaja, UNMO’s never rest!), powernapje gedaan en ’s avonds naar een Kerstfeestje met BBQ in ‘Plan B’ geweest. Plan B is een lokale ‘kroeg’. Nou feest? We waren de enige Europeanen en er heerste niet echt een kerstsfeer. Rimboe muziek met hossende Afrikanen. Leuk om te zien, die mensen hebben een aangeboren gevoel voor ritme, zelfs een klont vrouw van - ik schat – 160 kilo bewoog zich heel sierlijk. Ik was bijna mee gaan dansen. Ik zeg bijna want ik had mijn dansschoenen niet bij me, bovendien heb ik het ritmegevoel van een sluisdeur. De BBQ smaakte gelukkig goed. We hoefden aan de bediening ook niet door te geven waar we zaten – die twee bleekscheten konden ze in dit gezelschap zelf wel vinden. Kortom een zeer bijzondere Kerst dit jaar. Eéntje zonder kerstsfeer, sneeuw, kerstgevoel, kerstkaarten, kerstboom en het ergste van alles, zonder je dierbaren. De post was ergens in Khartoem blijven hangen dus geen kerstkaarten en geen pakje met kerstmutsjes, kerstballen en kunststof kerstboom met ingebouwde verlichting. Tweede Kerstdag is helemaal aan ons voorbij gegaan. De kerstmaaltijd bestond uit een noodlesoepje. Ach, soberheid heeft ook zo z’n charme. We halen volgend jaar de schade wel weer in.

28 december kwam mijn pakje met mutsjes én kerstboom binnen. ’s Avonds hebben we tweede Kerstdag nog maar een keer over gedaan door iets uitgebreider te koken en de maaltijd in een Kerst ambiance te nuttigen. Tijdens de ochtendbriefing van woensdag de 29e heb ik mijn kerstboom trots aan de TS leden laten zien en de pepernoten die ook in datzelfde pakket zaten in een bakje laten rond gaan. Snappen deden ze het allang niet meer. Sinterklaas is niet de Kerstman? Met een paard over de daken? Een bisschop en kleine kinderen – gadverrr…bij jullie in NL ook al? Stoomboot uit Spanje? Zwarte pieten, pepernoten en een kerstboom op de 29e? Zeg nou zelf, zo’n verhaal kun je toch ook niet serieus nemen.

Omdat er voldoende eten te krijgen is in Juba moet ik mij dagelijks dwingen om toch iets aan mijn conditie te doen. Ik voorkom daarmee dat mijn goddelijke lichaam te veel op Buddha gaat lijken. Gelukkig hebben ze hier een eindeloos stuk weg liggen. Precies op de helft ligt een klein bultje waardoor je gelukkig niet het hele eindeloze stuk in één keer mentaal moet zien te verwerken. Ik noem het de zweetstreep. Ik loop lekker ’s avonds want dan is het buiten nog maar 34 graden – ik vraag me steeds af of ik de afgelopen weken niet ergens een zonnesteek heb opgelopen, dat ik dit doe! Sportkleding aan en gaan met die banaan! Gelukkig loopt Reinoud negen van de tien keer mee. Al pratend lijkt het sneller te gaan. Hoewel pratend? Op de terugweg ben ik meestal alleen nog in staat om fluitend antwoord te geven. Aan het eind van de zweetstreep staat Ban Ki Moon – 1000 kilo stier. Ooit, tijdens een bezoek van Ban Ki Moon aan de Bangladese eenheid hier in Juba, hebben ze deze stier cadeau gedaan aan de secretaris generaal van de VN. Men was alleen vergeten dat je maar 7 kilo handbagage mee mag nemen in het vliegtuig, de stier is dus in Juba gebleven.

Maandag 27 december jl. heeft het ’s nachts hard geregend . Reinoud maakte mij wakker en spoorde mij aan om maximaal gebruik te maken van de door Hare Majesteit verstrekte uitrusting. Die idioot stond midden in de nacht met een zeiknatte poncho en een blauwe helm op z’n kop naast mijn bed. We zijn buddy’s dus als een speer de poncho uit de verpakking gehaald en buiten in de regen gaan staan om te kijken of die dingen hun werk doen. Goed spul! Terwijl wij buiten in de regen stonden waren er meer, hoofdzakelijk wat oudere mannen - door de prikkel die regen aan de blaas doorgeeft - wakker geworden. De voorbij komende zwakke blaasplassers schudde tijdens het passeren meewarig hun hoofd, die Nederlanders sporen echt niet!

De volgende dag op Short Duration Patrol (SDP) naar TEREKEKA county geweest. Terekeka bestaat uit 10 payams die weer zijn onderverdeeld in 36 Boma’s. Een Boma is een aantal toekeltjes bij elkaar. Alles bij elkaar toch goed voor dik 50.000 inwoners. De geplande Long Duration Patrol (LDP) ging helaas niet door omdat er voor ons geen Force Protection beschikbaar was. Een pelotonnetje mannen met schietgeweren en kevlar hoedjes meenemen kan wel eens handig zijn als je in Afrika, ergens tussen Plompverloren en Nergenshuizen, moet overnachten. Ik ben hier nog niet weg dus mijn beurt komt nog wel een keer. We hadden de opdracht om gegevens m.b.t. Het Referendum te verzamelen. We zijn naar het hoofd van de registratiebureau’s gegaan en kregen maximale medewerking en dus ook alle gevraagde informatie. Meer dan 80% van de stemgerechtigde bevolking had zich laten registreren.

Als afsluiting van dit soort bezoekjes wordt er altijd een groepsfoto gemaakt, v.l.n.r. national monitor van de SAF Alsheik, UNMO’s Shaheed en Taimoor, hoofd RSB, moi, national monitor SPLA Ajak en medewerker RSB. De language assistent Pasi heeft de foto genomen.

Ook nog even het lokale politiebureau bezocht. De aftershave van de politieman rook naar alcohol en die lucht was zo te zien ook op zijn ogen geslagen. Als je niet beter zou weten zou je zeggen dat hij gezopen had, een probleem dat bij meerdere politiemensen hier in het zuiden voor komt. Mijn mede fab bewoner Thapa uit Nepal maakt deel uit van UNPOL en is hier om politiemensen te trainen. De problemen zijn groot bij de politie. Genoeg agenten maar bijna allemaal ongeschoold en, wat nog veel erger is, ongeïnteresseerd. Ook hier is nog veel te doen.

De reis van en naar Terekeka was weer genieten. Wat een andere wereld! Ondanks de regen de voorgaande nacht, was het erg stoffig. Eindeloze wegen en overal kom je mensen tegen waarvan je je afvraagt wat dóen ze hier?! Gekleed en zich op een motortje of fiets(!) verplaatsend meestal met drie kuub vracht achterop, halfnaakt en hopend dat ze mee kunnen rijden met één van de weinige auto’s of totaal naakt en ingesmeerd met klei om toch iets bescherming te hebben tegen de zon. Wat in ieder geval alom aanwezig is, is de schrijnende armoede. Gammele toekeltjes en soms zelfs alleen maar een rietenafdakje. Mensen hangen hier wat rond of zijn druk bezig met niets doen. In mijn ogen een leeg bestaan. Tijd voor verandering en tijd om ze een toekomst te geven. Daar zullen ze zelf hard aan moeten werken. Werken is helaas iets dat men door alle shit van de laatste tig jaren helemaal verleerd is. Voorlopig dus nog een hoop te doen.
Op de heenweg was ik vooral druk bezig om het eerste voertuig bij te houden, iets dat door het vele stof en de slechte wegen voor een aantal spannende momenten heeft gezorgd. Je moet goed oppassen want je voelt je in zo’n krachtige terreinauto al gauw onkwetsbaar. Maar ook in zo’n auto is slechts 5 meter zicht door het stof echt niet meer dan die 5 meter. In tegenstelling tot dat wat wij in Nederland tijdens de voorbereidende cursus hebben geleerd, blaast men hier zo snel mogelijk naar payam X, doet daar het verplichtte nummertje en dan zo snel mogelijk weer terug naar de TS. Poeh poeh wat hebben wij hard moeten werken! Reinoud en ik hebben over deze manier van monitoren al menigmaal ons ongenoegen uitgesproken. Als je er wat van zegt dan staan ze je aan te kijken zoals een aap naar een roestig horloge kijkt. Als wij patrol leader (PL) zijn doen we het anders. Op de terugweg was er lichte paniek want een UNMO stapte uit om met de bevolking te praten! Ik wist nu hoe ik terug moest komen dus ik had zo iets van ik ga UNMO’tje spelen en als het je niet bevalt dan ga je maar gebukt staan dan zal ik je in muntjes uitbetalen! De language assistant in een stuip want hij was net lekker in slaap gedommeld, stapt er zo’n idioot uit die vraagt of hij maar even mee wil lopen om te vertalen – het moest niet gekker worden! Wat je doet kan niet hoor! We moeten op tijd terug zijn! Op tijd terug zijn? In Afrika kennen ze geen tijd – zelf draag ik ook allang mijnhorloge niet meer. Gesterkt door het idee dat ze toch nergens heen konden – ik had de autosleutels – ben ik de lokale markt opgelopen. Mijn overige medepassagiers zijn daarom ook maar de markt opgegaan. De PL was in eerste instantie not amused maar stond even later wel te poseren bij een dood stuk koe. De inzittenden van het voorste voertuig zijn koppig in de auto blijven zitten. Echt boeiende gesprekken heb ik niet kunnen voeren tijdens ons bezoekje maar het gaf mij meer voldoening dan de standaard prietpraat met de (dronken?) politieman. De mensen zijn vriendelijk en ik voelde mij geen moment onveilig. Ik was op dat moment wel de enige blanke en dat trekt wel de aandacht.
Wéér een mooie ervaring rijker.

Door het gezeur van een aantal TS leden is de patrouille op oudejaarsdag naar KUDA gecancelled. Stel je voor dat je op die dag een patrouille moet rijden! Net als je samen met je buddy weer een peptalk hebt gehouden doet zich weer zoiets als dit voor. Zuchten, schouders ophalen en proberen niet emotioneel betrokken te raken…^&%#$$@$%!!!:=(
Weg was mijn mooie afsluiting van 2010!

……KAMEEL!!!!!

Ter compensatie ben ik aangehaakt bij de Town Patrol van Reinoud. We hebben die uitgevoerd zoals we dat geleerd hebben. In de haven en op de markt hebben we rustig rondgelopen en wat met de bevolking gesproken. Veel mensen spreken hier een beetje Engels dus de language assistant verdiende zijn geld op een makkelijke manier. Een leuke patrouille die bovendien ook nog eens veel informatie opleverde. Mijn dag toch weer een beetje goed.

’s Middags hebben we onze post opgehaald, enigszins vertraagd aangekomen maar toch welkom. In totaal was het voor Reinoud en mij 19 kilo! Bedankt voor de kaarten, het snoep, de kerstboom, de worst en alle lieve woorden!

Dit weekend nog een keer op patrouille en dan ga ik mijn koffertje pakken om het eerste deel van mijn uitzending af te sluiten.

Ik ga twee weekjes van mijn gezin en verlof genieten, ik groet jullie allen.

Oja, nog even terugkomen op de titel van deze blog - die slaat natuurlijk nergens op. Om te voorkomen dat jullie tijdens het lezen van mijn zoveelste blog zouden afhaken, dacht ik jullie aandacht vast te kunnen houden met een ondeugende titel. Sex in een puptent is trouwens af te raden, er zijn betere plekken.
Tot zover het hoofdstuk 2010.