Soms zit het mee...... meestal zit het tegen

Salem aleikum blogvolgers,

Leest u eerst a.u.b. eerst even de laatste zin van de eerste alinea van mijn vorige verslag. Wat kan dáár nou moeilijk aan zijn als je in Nederland al bijna 35 jaar je rijbewijs hebt, …tig kilometers hebt gereden en in al die jaren nooit betrokken bent geweest bij een aanrijding. Daarnaast heb ik een gedegen militaire rijopleiding op vrachtauto en Mercedes Benz terreinauto gevolgd op het OTCRIJ – hét instituut van Jeroen en Theo. Appeltje eitje zou je zeggen.

Zou….

De Driving Test. We werden opgevangen door een Chinese collega. Hij was vooruit gestuurd om onze papieren te controleren – kopieën van alles waar een nummer op staat zoals je rijbewijs en UN-ID kaart – daarnaast een aantal formulieren – natuurlijk. Ook moest hij onze rijbewijzen controleren. ‘I see youl dliverl’s license, yes?’ Hij bekeek het stukje roze plastic – ons tegenwoordige rijbewijs – zoals een aap naar een roestig horloge kijkt. Ik maakte hem even wegwijs en vertelde dat het kaartje ook een achterkant had waarop het één en ander aan informatie stond. “Yes, yes”. Vervolgens ontstond een leuke conversatie nadat hij begreep dat hij op de achterkant moest kijken.

Hij: “Ah!”
Ik: “And also B, BE and AM”
Hij: “What?”
Ik :“My driver’s license”
Hij :“Ah!”
Ik : “A, That’s the one for my motorbike”
Hij: “No cal?”
Ik: “Also car, that’s B’’
Hij: “Ah!”
Ik: “Don’t start again!”
Hij: “Yes, yes”
Ik: “NO!!”

Het mag duidelijk zijn dat deze Chinese majoor met vlag en wimpel geslaagd is voor zijn Engelse test.
We waren hem ook al tegengekomen tijdens een les. Hij liet zich gebruiken om tijdens PowerPoint presentaties op het knopje voor de volgende slide te drukken. Ook zet hij voor de rijtest de pionnetjes klaar. Dan heb je heel wat in je mars! Laat de Chinezen maar komen!

De test werd afgenomen door twee Soedanezen waarvan één enigszins mank liep vanwege een blessure. De manke ging voorin zitten om in noodgevallen, d.m.v. de dubbele bediening, in te grijpen. Een modern, in Europa veel toegepast concept dat ook zijn weg heeft gevonden naar het steeds moderner wordend Afrika. De ander – Arendsoog – beoordeelde of je de auto precies in het midden van het vak parkeerde.

De eerste ‘test’ bestond uit het achteruit parkeren van een 184 cm brede Nissan Patrol in een vak van 325 cm breed. Dat moest dusdanig nauwkeurig gebeuren dat zowel links als rechts 70,5 cm ruimte overbleef. Een simpele en terechte eis, parkeren is hier heel belangrijk! In het zuiden heeft bijna iedereen een auto en ze zijn daar heel zuinig op –nog zuiniger dan hier in Khartoem- dus een beetje netjes kunnen parkeren is toch wel een vereiste. Het valt tenslotte met een bevolkingsdichtheid van 16 inwoners per vierkante kilometer niet altijd mee om een parkeerplaats te vinden.

Daarna met z’n allen in de auto om een stukje te toeren, inclusief de Chinees die dubbel gevouwen achterin was gepropt. Om de 200 meter – ja jullie lezen het goed, tweehonderd – een wisseling van chauffeur. Wat kan daar nou fout gaan? Appeltje eitje…. toch….?

Handrem eraf, knipperlicht uit en gaan met die banaan! Tijdens het rijden kreeg ik een hint van Theo dat mijn handremlampje nog brandde. Ik controleerde de handrem maar hij stond al helemaal naar beneden, het knopje bleef hangen en dus brandde het lampje! De instructeur en de poep-chinees waren direct wakker. Ik reed met de handrem erop! Wissel!
Terug op UN-HQ moest ik even naast de ‘instructeur’ gaan zitten. Hij vertelde dat ik gezakt was en volgende week opnieuw aan de beurt was. Volgende week? Ik moet het veld in want de UNMO’s zijn daar hard nodig. We hadden nog 20 minuten van het uur over – 7 kandidaten in 1 uur! – dus ik vroeg kan het niet meteen.
Faudt.. ze hebben een schema en daar houden ze zich aan, zóveel te doen… druk druk druk!
Ik liet zien dat het knopje bleef hangen en ging de discussie aan met de ‘instructeur’.
Wéér faudt, ga nooit de discussie aan met een - ik zal niet zeggen luie, maar – zich niet gaarne inspannende Afrikaan die voor één dollar macht verstrekt heeft gekregen. Voor ik het wist zag ik zijn pen over het test formulier vliegen – als het maar voor een kort moment is dan kunnen ze best wel snel zijn – en hoorde ik hem zeggen “And you also didn’t use the blinkers!” FLATSCH! Knock-out, ga niet langs af, u ontvangt geen rijbewijs, uitgeluld!

Om weer rustig te worden kun je op dit soort momenten het beste denken aan hoe een mok warme chocolademelk mét slagroom smaakt terwijl het buiten vriest. Even vergeten dat het hier nog steeds boven de 40 graden is dus ik was KWAAD!
Weer faudt! Het duurde toch wel even voor ik weer rustig was, mede door het gedrag van mijn collega’s.
Wilde dieren gedrag, als je gewond bent dan ben je het haasje en vreet de rest van de troep je op.

Ik noem het niet slagen domme pech – collega’s maar al te graag ‘dom’.

Jullie begrijpen dat de afgelopen dagen iedere mogelijkheid om het er nog een keer bij mij in te wrijven door mijn collega’s is aangegrepen. Ik voelde mij even Calimero.

Afgelopen vrijdagmiddag naar het noorden van Khartoem gereden om daar een Nuba worstelwedstrijd te bekijken.

We parkeerden de auto vlak bij een enorme grote en drukke markt en zijn te voet verder gegaan. Schitterend om te zien die markt. Helaas geen foto’s kunnen nemen van al dat moois. Soms is het beter om je camera in je zak te houden. Formeel is het verboden om foto’s te nemen in Soedan. Als je het doet moet je toch altijd even toestemming vragen van de mensen die je fotografeert. Als het zo druk is dan is dat lastig en als je pech hebt dan ziet politieman Ahmed het en kun je goed de lul zijn. Ze kunnen het heel vervelend voor je maken.
De markt is een bonte verzameling van kraampjes. Groentekraampjes, kappers, potten en pannen, meubels, tassen, kleding, deuren enz. enz. Oude autoradio’s, oude bougies, oude tandwielen en lagers, de duvel en z’n ouwe moer was er te koop. Samengevat, de helft van de spullen bestond uit ‘troep’ die wij in ons kikkerlandje zouden weggooien, daar wordt het gewoon nog een keer gebruikt, al zijn het maar de schroefjes die in een oud cassettebandje zitten. Als ze hier in Soedan iets weggooien dan kun je er zeker van zijn dat je er écht niet meer aan hebt.
Kunnen wij nog wat van leren met onze welvaart. Papier- en glascontainers – ja, ja óók wij scheiden ons afval, goed hè!

Geen foto’s dus maar wel een onuitwisbare indruk! (voor Marjolijne: ‘nee schat ik ga niet zoals na mijn terugkeer uit Libanon alles vergelijken met het missiegebied)
In het zuiden schijnt de armoede nog erger te zijn, ik hou m’n hart vast.

NUBA wrestling.
Bij de wedstrijd konden we, in tegenstelling tot op de markt, gewoon fotograferen. Theo en ik hadden een gesprekje met een Soedanees en dat bleek de organisator van de wedstrijd te zijn. ‘Take pictures no problem!’ Samen zijn we ook op de foto gezet, iedereen tevreden.
In een uur tijd stroomde het ‘stadion’ vol. Toegang 1 SDP en een stoeltje 0,5 SDP. Gezellig druk.Het dweilorkest, zoals wij dat bij schaatswedstrijden kennen, bestond uit één personen met een trommeltje. In de gloeiende zon stond hij, ondanks dat de geluidsinstallatie hem overstemde, te zingen en te trommelen.

Nuba wrestling. De naam komt van de worstelwedstrijden die de stammen die in de Nuba Mountains woonden onderling hielden. De Nuba Mountains is het gebied in Zuid Kordofan, net onder het midden van Soedan. Er werd gestreden om de eer van het dorp en het ging er hard aan toe. Als worstelaar liep je het risico uit de gemeenschap gestoten te worden als je te vaak verloor.

In Khartoem worstelen lokale teams tegen elkaar. De teams zien er niet meer uit als krijgers maar door hun outfit meer als voetballers.
Het speelveld bestaat uit een kleine middencirkel van ongeveer twee meter breed. Daarom heen een grotere cirkel met een doorsnede van ongeveer 20 meter en daar weer om heen een cirkel met een doorsnede van ongeveer 30 meter. Het doel is om je tegen stander te vloeren, geen slagen of stompen en geen verwurgingen. Het lijkt op vrije stijl worstelen. Een team zet 5 spelers in en de tegenstander mag uit dat team iemand kiezen om tegen te worstelen. Zolang het team partijen wint mag het team blijven zitten totdat ze dus maximaal 5 partijen hebben gewonnen. Er werd regelmatig van team gewisseld, geen enkel team heeft 5 wedstrijden achter elkaar gewonnen. Leuke partijen gezien - de lenigheid van die mannen - ze lijken wel van elastiek.
Eén partij was snel over omdat een speler de tegenstander een klap in het gezicht gaf, rode kaart en de wedstrijd was over. Na een uurtje hadden we het wel gezien en zijn we weggegaan.

De afgelopen week ook nog een keer naar de markt in Omdurman geweest. Eén lange rits van winkeltjes waar van alles te koop is. Elke branche keurig bij elkaar. Een straatje schoeisel, een straatje kleermakers, een straatje groente, een straatje slagers – zijn dat vliegen op het vlees?, een straatje fietsenmakers, smeden, kralenverkopers en dat lijkt allemaal eindeloos door te gaan.
Ook hier weer armoede, bedelende kinderen en invaliden. Midden op straat lag een ernstig misvormd jongetje(?). Iets dat als romp fungeerde met daaraan een been en iets van een arm. Midden op straat en iedereen stapte gewoon om/over hem heen. Onvoorstelbaar voor onze begrippen. Je moet je dat hier niet teveel aantrekken anders krijg je het moeilijk, dit is de realiteit in een grote stad als Khartoem, kun je nagaan hoe het in het zuiden is gesteld. Via internet heb ik hierover wat informatie opgezocht en het is zo dat het ICRC (int. Rode Kruis) wat programma’s heeft lopen om het leed van gehandicapten iets te verlichten. Probleem is ook hier weer de enorme grootte van het land.

Maandag een tweede kans gekregen om het UN-rijbewijs te halen. Uit het gebrekkige Engels van de Chinees kon ik opmaken dat het knopje van de handrem gemaakt was (?), was dat defect dan?
Geslaagd met vlag en wimpel! Zélden hadden de instructeurs zich zo op hun gemak gevoeld in een voertuig als tijdens onze (Reinoud et moi) testrit.

Het UN rijbewijs en de Engelse taal toets zijn de twee belangrijkste, zo niet enige, criteria waaraan je moet voldoen om het gebied in te mogen. Aan alle voorbereidende opleidingen die je voorafgaand aan de missie gevolgd hebt, hebben ze geen boodschap. Iemand in het Engels de weg kunnen vertellen en in een vak kunnen parkeren zijn de vaardigheden die je een goede UNMO maken. Wen er maar aan wordt hier gezegd. Ik heb voor mijzelf besloten hier nooit aan te wennen maar uit zelfbehoud zal ik mij de komende maanden maar neerleggen bij dit soort logica.

Reinoud en ik krijgen, Insha’Allah, woensdag te horen waar we geplaatst worden. De rest van de groep vertrekt deze week naar de sites. Theo en Ludo gaan samen naar KURMUK - ligt in het noordoosten op spuugafstand van Ethiopië, Jeroen gaat naar AWEIL – ligt in het noordwestelijk deel van Zuid-Soedan en Hans gaat naar MALAKAL – ligt in het noordoostelijk deel van Zuid-Soedan.
Gelukkig heeft de UN geen boodschap aan de wens van Nederland om mensen buddiesgewijs te plaatsen. Als je pech hebt ben je dus de enige Nederlander op een site, en dat kan afhankelijk van de overige bezetting, vervelend uitpakken. I will survive!

Deze week verder geen lessen meer te volgen. Dat wordt een beetje rondhangen in het Holland House. Zodra de plaatsing bekend is de papierwinkel starten en hopen dat we snel naar onze site kunnen. En dan kan het echte werk beginnen!
Ik zal deze week nog een stukje schrijven met wat gegevens over de missie in Soedan en mijn taak als UNMO in die missie.

Ik groet u allen!