Dit is mijn eerste bericht op soedacees.waarbenjij.nu . Het is de bedoeling mijn belevenissen in Soedan regelmatig met jullie te delen door een stukje tekst met bijpassende foto’s te publiceren. Zeg maar de avonturen van (Kuifje) Ceesje in Afrika…

De voorbereidingen op mijn uitzending als United Nations Military Observer (UNMO) zitten er op. De afgelopen weken ben ik ,tijdens de Missie Gerichte Opleiding (MGO) in de Harskamp, volgegoten met informatie. Standaard Operation Procedures (SOP,s) interview- en mediatraining, wat doe je (niet) als je gegijzeld word, verificatie en onderzoek, rapporteren, werken met Non Governmental Organization (NGO’s zoals b.v. Artsen Zonder Grenzen, Rode Kruis), mine awareness, rechtspositie, Human Rights, mandaten enz enz.

Weer terug naar de schoolbanken, dat viel niet mee zeker als je, zoals als ik, geen zitvlees hebt. ( Ja, ja ik weet wat jullie nu denken… buikje en dikke kop, maar dat is allemaal ter voorbereiding voor mijn uitzending. Wie spaart heeft wat!).

De klas bestond uit de collega’s van United Nations Mission In Sudan 10 (UNMIS10) en een aantal buitenlandse collega’s uit Rwanda, Zambia en Duitsland.

Englisch was the speaklanguage en that was in the begin quite trouble for me and the mosten. The first days we had to see the errors through the fingers. Happy we understand precise what we mean and all madness on a small stick, it was getting better and better.

De verplichte taaltest, voorafgaande aan de cursus, had ik met succes afgelegd. Deze test bestond uit een luistertoets, een grammaticatoets en een praatje pot. Allemaal makkelijk te doen maar compleet anders dan de hele dag Engels spreken en lessen in het Engels volgen en begrijpen. Bovendien had ik ook een paar dagen nodig om te wennen aan het Engels van onze Afrikaanse vrienden. Naarmate de week vorderde, verbeterde ook de kwaliteit van mijn (ons) Denglisch en ging het Denglisch over in Englisch. Het werd ook steeds makkelijker om de juiste woorden te vinden, “Al doende leert men” of zoals de Engelsen zeggen “Practice makes perfect”.

De opleiding eindigde met een realistische oefening. Als ik zeg dat tijdens die oefening de driehonderdvijfendertigjarige oorlog* (weer eens wat anders dan die eeuwige 80- jarige oorlog) in vier dagen uitgevochten moest worden dan druk ik mij nog heel voorzichtig uit. Gelukkig zijn er net als in die “oorlog” geen echte slachtoffers gevallen. De klas was gedurende de eindoefening opgedeeld in een team North (de groep die in november naar Soedan vertrekt)en een team South (de januari rotatie). Ik zat in team North, samen met vier andere NL collega’s, Theo, Hans, Ludo en Ray, en drie buitenlandse collega’s, Jo uit Zambia, David uit Rwanda en Andreas uit Duitsland. Jeroen, onze Senior Officer tijdens de uitzending, was hulpleider omdat hij al een keer als UNMO uitgezonden is geweest naar Soedan. Tijdens de oefening draaiden we alle diensten die voorkomen op een site. De patrouilles waren het meest leerzaam. Illegale roadblocks, gijzelingen, wapentellingen, moord, contacten met NGO’s , bedreigingen, gesprekken met warlords enz enz passeerden de revue. Na ieder event een evaluatie, meestal zeer leerzaam door de informatie die je kreeg van de collega’s die in het verleden al eens uitgezonden zijn als UNMO.

De weken in de Harskamp waren leerzaam, vermoeiend en bovenal een goede gelegenheid om elkaar beter te leren kennen. Ik heb mij tijdens de afgelopen weken uitstekend vermaakt, een leuk team waarin naast het serieuze werk ook (veel) tijd was voor humor. Belangrijk, want als je in moeilijke omstandigheden in staat bent om je goede humeur te bewaren dan maakt dat alles iets makkelijker.

Na de MGO een paar dagen in het terrein aan het stoeien geweest met voertuigen. De infra in Soedan is dusdanig dat onze voertuigen met lieren zijn uitgerust. Het zal regelmatig voorkomen dat je jezelf, of een ander, d.m.v. een lier weer op de weg moet zetten. Dat zoiets niet een kwestie is van “liertje aanhaken en sleuren maar” is mij duidelijk geworden. Voor je eigen veiligheid en dat van je collega’s is het toch wel noodzakelijk dat je vóór het bergen toch wel even een bergingsplannetje en wat berekeningen maakt van de krachten die op het kabeltje komen te staan. Beetje lullig als de kabel knapt en daardoor, in het gunstigste geval, de knopen van je kontzak worden afgeslagen. Naast het bergen van voertuigen was er ook gelegenheid om zelf even een stevige terreinrit te maken. Kortom, twee prachtige dagen!

Tussendoor ben ik ook nog gekleed Soesterberg, ongeveer twee kuub aan uitrusting gekregen, moet ik allemaal nog uitzoeken. Mijn kleding heb ik inmiddels geïmpregneerd met Permethrin. Dit verkleint de kans dat een parasiet van het geslacht Plasmodium door een mug op mij word overgebracht, ofte wel het verkleint de kans op malaria. Toch wel iets om voor uit te kijken omdat er jaarlijks meer dan een miljoen mensen sterven aan malaria. Het zijn overigens alleen de vrouwtjes muggen die steken (weer die vrouwen…). Gedurende de missie zal ik ook nog Lariam slikken en DEET op mijn velletje smeren.

Een extra dagje verbindingslessen, een thuisfrontinformatiedag en tot slot een week opleiding op het Instituut Defensie Geneeskundige Opleidingen (IDGO). We krijgen allemaal een uitgebreide medische kit mee. Een week op het IDGO is daarom ook geen overbodige luxe. Als je in the middle of nowhere iets overkomt zul je in eerste instantie jezelf moeten helpen, een ambulance, dokter of ziekenhuis zal zo 1-2-3 niet voorhanden zijn. Bovendien is het een prettig gevoel dat ik mijn eigen injectienaalden en infusen bij me heb voor het geval dat…. De afgelopen week de nodige bloedingen, breuken, schotwonden en ingegroeide teennagels voorbij zien komen én moeten afplakken. Alle “slachtoffers “ hebben het dankzij onze deskundige hulp overleefd.

De visums zijn, op één na, verstrekt dus 9 november vertrekken Ludo, Reinoud, Hans , Jeroen en ik naar Soedan. Theo zit nog op zijn visum te wachten. Komt goed, of zoals ze in Soedan zeggen “Inshallah!”. In januari komen de overige 6 naar Soedan. Als alles volgens plan verloopt dan kom ik samen met Theo, die de komende maanden mijn buddy zal zijn, op een site. Waar? Dat krijgen we pas in Khartoem te horen.

De komende dagen ga ik alles inpakken en hopen dat ik niet boven het maximale bagagegewicht van 150 kg uit kom. Af en toe nog naar Den Haag en ik moet nog een aantal personen gedag zeggen. Kortom, ik hoef me tot mijn vertrek niet te vervelen.

*De Driehonderdvijfendertigjarige oorlog (1651–1986) is de naam van een conflict tussen de Republiek der Zeven Verenigde Nederlanden en de Scilly-eilanden (zuidwestkust van Engeland). Het conflict vloeide voort uit de Nederlandse inmenging in de Engelse Burgeroorlog. De oorlog duurde zo lang omdat alle betrokken partijen de “oorlog” vergeten waren en dus nooit formeel beëindigd. In 1986 werd alsnog een symbolische vrede getekend.