Niemand is jarig en toch is het feest!

De afgelopen periode stond bol van positieve gebeurtenissen die mij direct raakten. Daar wil ik mee beginnen.
Helaas heeft deze afgelopen periode ook een flinke zwarte rand. Daarover later meer maar éérst berichten onder het motto Dum Vivimus Vivamus!

Een korte opsomming: Het weerzien met mijn buddy na mijn verlof, Jeroen ongeschonden na een auto ongeval, Reinoud zijn eigen prefab, Ik mijn eigen prefab, De Gayatri mantra cadeau gekregen, Uitgenodigd voor een aantal leuke party’s, We hebben onze eigen auto, Reinoud eindelijk zijn eerste cto/al, Vele mooie patrouilles uitgevoerd, Zuid Soedan onafhankelijk, We zijn over de helft van onze uitzending, Ik mag de maand februari Team Site Leader (TSL) spelen, Ik heb al mijn muziek op mijn IPod afgespeeld!

Terug van verlof was het goed om Reinoud weer te zien. Hij was duidelijk aan verlof toe. Drie maanden tot je eerste verlof is een (te) lange periode. Momenteel doet hij samen met Maaike spannende dingen in Oeganda.

Eindelijk was het dan zover! We kregen vlak achter elkaar onze eigen prefab. Italiaans design! Mijn spullen gepakt en verhuist naar mijn nieuwe appartement. Nog even een afscheidsfoto á la ‘Han de Wit gaat in ontwikkelingshulp’ (Heere Heeresma, leuk boek!) laten maken. Héérlijk om weer lekker ’s ochtends ongegeneerd een wind te kunnen laten zonder dat je daar iemand anders mee lastig valt. Het is stil wanneer jij het wil. Het licht gaat pas aan of uit wanneer jij het wil. De airco staat op een stand die jij wilt. Je kunt de muziek zo hard of zacht zetten als jij wil. Je hoeft niet vier plunjebalen na te zoeken naar die ene schone onderbroek of dat ene overgebleven paar schone sokken enz. enz.

Van mijn Indiase vriend heb ik de Gayatri mantra cadeau gekregen - met originele tekst, en já ik speel dat iedere dag af tijdens het in slaap vallen. Werkt uitstekend! Van ’s ochtends de lotushouding aannemen kreeg ik kramp en ik ging uiteindelijk ook niet zweven. Bovendien valt het tegen om ’s ochtends om 05.30 uur op te staan. Kleine correctie op mijn vorige blog, de mantra duurt geen uur, maar 40 minuten en 45 seconden precies.

Jeroen heeft een ongeluk gehad. Het voertuig waarin hij als passagier zat is van de weg geraakt en over de kop geslagen. Gelukkig had Jeroen niets en de overige inzittenden ook niet. Via Patrick zijn we op de hoogte gesteld. Hij moest er expliciet bij vertellen dat Jeroen niét achter het stuur zat. Hij was natuurlijk bang voor sarcastische opmerkingen omdat hij van het OTCRIJ komt. Dat zouden we natuurlijk nooit in ons hoofd halen. Over sommige gebeurtenissen maak je geen grappen. Het wrak van het voertuig, een NISSAN PAT(S)ROL(L), wilden wij hier op TS Juba wel hebben. Het wrak ziet er beter uit dan de auto die Reinoud en ik ter beschikking hebben.

Ik moet Jeroen toch ook nog even complimenteren voor zijn inzet als onze Senior Officer (SNR). Naar aanleiding van een aanrijding waar één van onze TS leden bij betrokken was (zie vorige blog) had ik een aantal vragen. De week voorafgaand aan het ongeval hadden wij (Patrick op HQ, Jeroen en ik) een uitvoerige mailwisseling over de procedure van afhandeling van een ongeval. Daar konden we niet helemaal de juiste antwoorden bij vinden.
Ik weet dat Jeroen wel van het avontuur houdt, maar dat hij zó ver zou gaan… Ik vind het zeer lovenswaardig dat hij een praktijkgeval ensceneert om de antwoorden te krijgen.
Viva onze SNR! Je moet het maar durven!

Op een zaterdagavond uitgenodigd voor een feestje bij Indiase vrienden. Vrienden, ik heb van mijn leven nog niet zoveel vrienden gehad, het is hier één grote gemeenschap van friends and brothers.
Als geboren en getogen Nederlanders hadden we natuurlijk ’s avonds al een maaltijd in onze mik geduwd. Dom natuurlijk want als je op bezoek gaat bij Aziaten is er altijd eten, zo ook deze keer. Hot and spicy! Reinoud en ik gaan bijna licht geven door het eten van al die chilli’s en pepers!

Het feestje bleek een karaoke avond te worden. Há lekker zelf zingen! – ná dansen mijn meest geliefde bezigheid.
Het voortouw werd genomen door Moreno – een Filippino met latent narcistische trekjes en volgens mij de herenliefde niet schuwend. Na een aarzelend begin moest op den duur iedereen er aan geloven. Moreno fungeerde als back-up voor het geval je vastliep in de tekst.
Als blanke gast had je natuurlijk de twijfelachtige eer om als eerste een liedje uit de lijst van 20.000 vooroorlogse dijenkletsers te mogen kiezen. Een liedje als Put your sweet lips a little closer to the Phone…. van Jim Reeves, zag ik mijzelf nou niet direct samen met Moreno zingen.

Reinoud - de Jan Akkerman van TS Juba - kon zich in het begin nog verschuilen achter zijn gitaar. Uiteindelijk moest ook hij er aan geloven. Samen hebben we o.a. The house of the rising sun van de Doors (van de wie?) en Dancing in the street gezongen, een nummer dat ik normaal gesproken met Mick Jagger zing.
Halen jullie in gedachten even de clip van David Bowie samen met Mick Jagger terug. Verwissel deze twee heren in dat beeld met Reinoud en mij en voila! Het duo Harrie en Barrie was geboren.
Ik wist dat ik niet kon dansen maar ik weet nu óók zeker dat ik niet kan zingen. Onze prestatie werd beloond met 34 punten van de 99.
Mijn eerdere solo prestatie werd beloond met 01 punt. Een resultaat dat ik met een Indiase collega verbeterde tot het record aantal punten van 00. Reinoud kwam niet lager uit dan 03 punten. Naarmate de klok verder tikte werd het ook gezelliger. Those Dutch guy’s are really funny! - en dat zonder drank want ik moest de volgende dag op patrouille.

Van ons optreden zijn heimelijk opnamen gemaakt en we zijn bang dat deze op You Tube geplaatst gaan worden – heel gênant! Gelukkig was de rest ook niet om aan te horen en was het grappig om te zien dat sommige gasten vol overtuiging helemaal opgaan in het nummer dat ze proberen te zingen. Het klonk meestal alsof je met een roestige cirkelzaag een plak van een diepgevroren straatkat afzaagt.

Om drie uur hebben we moe maar voldaan afscheid genomen van onze gastvrouw en gastheer.
Wéér een leuke ervaring.

We hebben inmiddels onze eigen auto gekregen, een Nissan Patrol met bijna een ton op de teller. Een hele knappe prestatie op de ‘wegen’ hier. De taxi uit één van mijn eerdere blogs verkeert in een betere staat. Alles klappert aan deze auto maar ook hier geldt – zolang je hoort klapperen heb je een auto onder je gat.
Mijn bud en ik houden ons wel aan de wekelijkse onderhoudsbeurt – lees: we controleren iedere week of alle essentiële delen nog aanwezig zijn en een beetje vastzitten. We vullen ook trouw de lijst met manco’s in, wetende dat wij toch niet meer mee gaan maken dat alles gerepareerd gaat worden.
Een lampje laten vervangen kost hier in de workshop al drie dagen. Zelf mogen we het niet doen. Shop is een beter woord voor deze locatie. Het woord ‘work’ komt maar heel sporadisch voor bij deze gasten.

De afgelopen periode lekker veel op patrouille geweest. Lekker van de TS af. Vele dag en meerdaagse patrouilles naar payams en boma’s in onze Area Of Responsibility (AOR). Praten met de chiefs, politie, militairen, onderwijzers en – wat het leukst is – met de bevolking. Momenteel is de veiligheidssituatie het voornaamste onderwerp. De gesprekken met de chiefs zijn belangrijk omdat dat onze spreekbuis in de richting van de bevolking is. In dit informatietijdperk zijn er nog steeds plekken op de wereld waar het allemaal wat langzamer gaat. Het kan hier wel even duren voor informatie bij de mensen is. Dat wil overigens niet zeggen dat dan ook alles direct duidelijk is. Belangrijkste is dat het in ieder geval bij de chiefs duidelijk is. De rol van de NM’s en LA’s is hierin heel belangrijk omdat zij moeten vertalen wat wij als UNMO zeggen. Het is dus zaak om als UNMO zorgvuldig je woorden te kiezen.
Tijdens deze gesprekken heb ik altijd het gevoel dat ik echt met iets nuttigs bezig ben. Op patrouille gaan geeft mij daardoor veel voldoening. Wij geven de voorzet maar ze moeten de bal er zelf in koppen. In de boma WANAYAGI waren wat conflicten tussen de Mundari en Dinka stammen. Ze hebben zelf afspraken gemaakt, zijn iets verder uit elkaar gaan wonen en hebben daardoor al bijna een jaar geen problemen meer. Iets verder uit elkaar gaan wonen gaat hier makkelijk, ruimte zat.

Tijdens onze bezoeken vertellen we de mensen ook te begrijpen dat veranderingen niet van de ene op de andere dag te realiseren zijn. De mensen weten dat over het algemeen ook wel maar hebben ook hun terechte verwachtingen. Tijdens de oorlog hebben ze de SPLA gesteund. Zelf hebben ze niet gevochten maar het vechten wel mogelijk gemaakt door de SPLA te steunen met voeding en door ze onderdak te geven. De gewonden werden in de boma’s verzorgd door de bevolking. Nu willen ze iets terug zien voor hun inspanningen. Een school, een medisch kliniekje, een graanmolen en schoonwater staan boven aan het lijstje.

Op patrouille is het altijd weer een verrassing of de boma nog bestaat, nog op de zelfde plek ligt of verplaatst is. De naam kan ook van de ene op de andere dag veranderen. Een up-to-date kaart bijhouden is dus een bijna onmogelijke opgave. Al met al maakt het onze job wel interessant en kom je bovendien op schitterende plekjes.
Betrouwbare kaarten zijn er nauwelijks en de betrouwbaarheid gaat niet verder dan die paar grote onverharde verbindingswegen tussen plaatsen die je hier ‘steden’ mag noemen. Het regenseizoen verandert binnen een paar maanden nagenoeg de hele infrastructuur. Paden worden onbegaanbaar en er ontstaan zo nieuwe paden waar men zich wél redelijk kan verplaatsen. De natuur neemt de oude paden zeer snel terug.

UNMO’s verdwalen gelukkig nooit hoewel het regelmatig voor komt dat we - op zoek naar die ene boma – geografisch gedesoriënteerd raken, een wat chiquer woord voor verdwalen. Het probleem is dat boma’s nog wel eens een flink aantal kilometers willen opschuiven. Jullie hebben toch GPS hoor ik jullie denken. Ja dat klopt, het voordeel van een GPS is dat je precies weet waar je verdwaalt geografisch gedesoriënteerd bent. Het vinden van die verplaatste boma is nog steeds padvinderswerk. De grid van de nieuwe locatie krijgen we natuurlijk niet door. Het is ook een keer voorgekomen dat we de boma op zijn nieuwe locatie zagen liggen. De afstand was misschien minder dan een kilometer maar de patrouille kon geen pad vinden dat naar het dorp leidde. Cross je toch lekker door de bush met je stoere 4x4! Een goed idee als je levensmoe bent. Er liggen hier in Zuid-Soedan genoeg mijnen om de aarde een meter uit zijn baan te blazen. Eén mijn kan echter al genoeg zijn om de 4x4 inclusief zijn bemanning in een baan om de aarde te blazen. Recht op je doel af crossen doe je dus maar beter even niet – zo hou je de vouw in je broek.

De meerdaagse patrouille naar AYII/KIT was vanwege de andere teamleden een prachtige ervaring. Serieus je werk doen en dat larderen met veel stukjes humor is helemaal mijn ding, om het maar eens in irritant Nederlands te zeggen. Neem een Boliviaan, een Egyptenaar, een Chinees en een Nederlander, stuur die met een opdracht op patrouille, neem twee National Monitors en een Language Assistant mee en laat de hele zaak beveiligen door Bengalese militairen. Pretgarantie tot ver in 2011!
De Bangladeshi kookten ook voor ons. En – daar is het weer – ook dit eten is hot and spicy! Erbeen, onze Egyptenaar - Egyptenaren die van huis uit zoetekauwen zijn – heeft de eerste nacht doorgebracht op de latrine. De vermeende gehaktbal op zijn bord was een gebraden aardappelmeelbal met héél véél kleine, venijnig hete pepertjes er in. Je gaat stuiteren als je dat in twee hongerige happen naar binnen werkt.
Grappig om te zien dat dit hap-slik-weg gedrag typisch iets is voor de jongere generatie, herinner Reinoud’s kennismaking met ‘The World of Spicy Food’. Pech voor Erbeen, geen ijswater aanwezig dit keer.

Ook grappig hoe na een lange, hete en vermoeiende dag, in het donker een tube Spertie op een tube tandpasta lijkt…. Ik denk dat ik voorlopig geen last meer van bloedend tandvlees zal hebben.

Onze Chinese vriend Wei is – net als bijna alle spullen die je aanraakt – Made in China. Goedkoop en van inferieure kwaliteit. Ik doel hier niet op de persoon – een gouwe, vrolijke kerel! – maar op zijn beheersing van de Engelse taal. En dan te bedenken dat ze speciaal geselecteerd zijn voor deze missie uit een 1,7 miljoen militairen tellend leger! Prak het Engels van onze Bengaalse gastheer, de Egyptenaar, onze slissende SPLA NM en het steenkolen Engels van de Boliviaan en Nederlander door elkaar, plemp daar een Chinees sausje overheen en voila! je krijgt conversaties om nooit te vergeten! Prachtig! Je zou verwachten dat in een werkomgeving waar Engels de voertaal is, het Engels van iedereen steeds beter zou worden. Volgens mij is het tegendeel waar, er ontstaat zelfs een nieuwe taal!

Onze SPLA NM is een Dinka. De Dinka’s zijn hier de grootste stam. Dinka’s staan er om bekend dat ze problemen met geweld “oplossen”. Zijn ze overigens niet alleen in, hier in het zuiden. Ook deze gast blijkt een zeer heet gebakerd mannetje te zijn.
Kromme redenaties over goed en fout en alleen al pratend over zaken die misschien-zouden-kunnen-gebeuren, je al héél erg opwinden.
Verklaarbaar want deze man is als 10 jarig jochie al opgeleid tot kindsoldaat en heeft in de oorlog flink moeten knokken. Zielig maar gevaarlijk. Duidelijk een gevalletje PTSS. Helaas hebben ze hier geen tijd/kennis/zin/geld om dit soort gevallen te behandelen en weer op het juiste spoor te zetten.

Onze slissende SPLA NM komt uit een redelijk groot gezin. Zijn vader heeft 30 – ja dertig! – vrouwen en hij is de eerste zoon van de zesde vrouw van zijn vader. Zelf heeft hij nog maar drie vrouwen en slechts vijftig koeien. Hij heeft geen auto want hij moet koeien sparen om nog meer vrouwen te kunnen kopen. Een koe kost hier ongeveer $ 700, een vrouw ongeveer 20 koeien, ongeveer gelijk aan de prijs van een klein autootje. Ik denk dat ik mijn auto maar weg doe ……hoewel? Je krijgt er ook schoonmoeders bij…. ‘Blij dat ik rij!’

Blij dat ik rij.
Rijden blijft een mooie bezigheid. Op de doorgaande wegen kun je gerust 60 rijden op de zogenaamde safaripaden stapvoets. Files komen hier niet voor maar als je over een lengte van 4 kilometer ongeveer 2000 koeien tegenkomt schiet het ook niet erg op, wel een mooi gezicht. Ze zijn hier aardig bezig om de doorgaande wegen goed berijdbaar te houden.
Dat levert ook een gevaar op. Buschauffeurs zijn hier onverschrokken – of oliedom. Tegen de 100 km/u is voor hen geen probleem. Dat de rest van het verkeer 2 minuten lang helemaal niets meer ziet door het opwaaiende stof is voor hen bijzaak. Als een bus aan komt vliegen ga dan maar zoveel mogelijk naar rechts – NIET de berm in – en stop tot de rook om je hoofd is verdwenen. Bermen kun je voorlopig beter nog even mijden. Speciale bedrijven en Bengalese genisten zijn bezig om de klerezooi, die ze mijnen noemen, op te ruimen. Goed en heel gevaarlijk werk! Berichten van doden en gewonden door zogenaamde unexploded objects (UXO’s) zijn helaas nog wekelijkse kost. Ook dit opruimen gaat lang duren en de UXO’s zullen nog vele slachtoffers maken. De bevolking is alert maar weet ook niet altijd hoe er mee om te gaan.

Vlak bij het verkeerspolitiebureau in AYII/KIT lagen een aantal granaten gewoon achter het achterwiel van een auto. Iemand had ze daar neergelegd, levensgevaarlijk om met die rotzooi te gaan lopen. We hebben de politie maar even geïnformeerd. “Oh, drie uxo’s.. gek daar weten we niets van” En dat naast hun ‘politiebureau’?!

Het referendum is achter de rug en 98,83% van de bevolking van Zuid-Soedan heeft zich uitgesproken vóór afscheiding van het noorden. Gefeliciteerd! Zuid-Soedan wordt naar verwachting op 9 juli 2011 uitgeroepen tot een eigen staat. In JUBA staan grote billboards met daarop de tekst “Welcome to country number 54 of the African Union” De officiële naam van het land en de vlag zijn nog niet bekend.

7 Februari zaten we op de helft van onze missie. Normaal zaag je dan, onder het genot van een BBQ en biertje, een boomstam door. Helaas was Reinoud met zijn nieuwe camera op gorilla’s aan het jagen in Oeganda. De enige zaag die ik ter beschikking heb is het zaagje van mijn Victorinox multitool. Dat is zo’n klein rot ding, een boomstam doorzagen zou mij vier maanden duren.
Bijtekenen om de missie door te kunnen zagen gaat mij net iets te ver. Er zat niets anders op dan op internet een plaatje te zoeken van een omgezaagde boom. Dat alles onder het genot van een heerlijke beker koude sojachocolademelk.

Deze maand is onze TSL Taimoor voor een paar weken terug naar zijn gezin in Pakistan. Omdat je 24 officieren afkomstig uit 20 landen niet zonder leiding achter kunt laten, moest iemand tijdelijk zijn job overnemen. Ze zochten een intelligentie, welbespraakte, ervaren, bij conflicten oplossingen biedende, sterk in zijn schoenen staande, charismatische leider die niet terugschrikt om beslissingen te nemen.
Toen ik dat hoorde riep ik “Stop but with searchen, I am the exactly man!”. Gaat mij denk ik wel lukken om deze kudde kapiteins, majoors en oversten in het gareel te houden. Druk druk druk!


ZWARTE RAND

Vrijdag 28 januari jl. kreeg Oglah te horen dat zijn vader was overleden. Het is nog gelukt om Oglah op de vlucht van vrijdagmiddag te krijgen. Gelukkig maar, want zaterdags is een no-fly dag op JUBA. Ik voelde mij daarna klote omdat het me terug deed denken aan mijn vorige uitzending toen ik een vergelijkbaar bericht kreeg. Samen met Reinoud en Mohannad hebben we hem op het vliegtuig gezet.

De afgelopen periode was een patrouille van ons getuige van een ernstig ongeluk. Tijdens de patrouille werden ze ingehaald door een pick-up met daarin/op 16 mensen. Door de te hoge snelheid en de slechte weg verloor de bestuurder de macht over het stuur en sloeg daarna meerdere malen over de kop. Met als gevolg vele gewonden waarvan de meesten zwaargewond.
In dat soort gevallen sta je voor een dilemma. Het is verboden om gewonden in UN voertuigen te vervoeren en ook met hulp bieden moet je oppassen. Dat heeft allemaal te maken met het feit dat ze bang zijn voor eventuele claims. De patrouille is ter plaatse gebleven en de bevolking heeft hulp geboden en de gewonden vervoerd. Nadat ze aan de politie duidelijk hadden gemaakt dat zij niets met het ongeval te maken hadden is de patrouille verder gegaan. Ik heb van Hare Majesteit een eerste hulp uitrusting meegekregen waar menig kliniekje hier in Zuid Soedan jaloers op zou zijn. Naast onze reguliere ‘Zelfhulp en Kameradenhulp’ (eerste hulp) opleiding hebben we bovendien ook nog een week een cursus gevolgd waar alle mogelijke verwondingen behandeld werden. Zonder mijn collega’s te ver/beoordelen zou niets doen geen optie voor mij geweest zijn – denk ik comfortabel achter mijn laptopje.

Zondag 30 januari zijn bij een ongeval drie Bangladeshi militairen ernstig gewond geraakt en is er één aan zijn verwondingen overleden. Hun voertuig raakte van de weg en kwam tegen een boom tot stilstand.

Een UNHCR medewerker is tijdens onderlinge gevechten tussen SAF militairen gewond geraakt door een verdwaalde kogel en later aan zijn verwondingen overleden.


HET IS FEEST MAAR HIER ZIJN ZE NOG LANG NIET JARIG!

Goed, de uitkomst van het referendum is dus afscheiding van het noorden. President Bashir heeft toegezegd de uitslag van het referendum te respecteren en als eerste de nieuwe natie te zullen erkennen. Tot zover alles koek en ei.

Afscheiding alleen is niet dé oplossing voor alle problemen maar moet gezien worden als de start van het oplossen van alle problemen. Dat gaat volgens mij héél lang duren, waarschijnlijk enkele generaties. De mensen zullen daar het geduld voor op moeten brengen en beseffen dat ze zelf weinig profijt zullen hebben van de veranderingen.
Als je zelf niet profiteert moet je jezelf dan inspannen voor verbeteringen? Ik denk het wel, en hoop dat de mensen zich hier gaan realiseren dat een dagelijks leven zonder geweld al een hele verbetering zal zijn. De slak bereikte tenslotte ook de ark door volharding, om maar eens een tegeltjes wijsheid te gebruiken.

Trek ik het mij persoonlijk aan? Ja en Nee. Ik ben niet naar Soedan gegaan met het idee dat ik hier de vrede tot stand kom brengen. Mijn bijdrage aan de vrede en ontwikkeling van Soedan is niet meer dan een zandkorreltje in de Sahara. Gelukkig ben ik in de positie dat ik iets meer heb mogen en kunnen doen dan een paar euro in een collectebus stoppen. Iets dat overigens óók nodig is. Ik hoop dat de internationale gemeenschap gul is met steun aan Soedan, noord én zuid. Veel landen zijn al actief in Soedan maar ze zijn voornamelijk bezig om te halen. De Government Of South Sudan (GOSS) heeft al aangegeven dat na het uitroepen van de onafhankelijkheid alle contracten met buitenlandse maatschappijen ongeldig worden verklaard en herzien zullen worden.

Als ik tijdens patrouilles met bomabewoners praat en zie wat voor een dagelijks bestaan ze hebben, als ik de vele invalide mensen zie waar nauwelijks voorzieningen voor zijn, de tekorten aan alles zoals veiligheid, gezondheidszorg, onderwijs en zelfs een gebrek aan zoiets basaals als schoon drinkwater en voedsel, dan heb ik medelijden met deze mensen.
Twee tellen later word ik geconfronteerd met moord en doodslag om een paar gejatte koeien, het ontvoeren, verkrachten en vermoorden van kleine kinderen, de onderlinge knokpartijen (vaak met dodelijke afloop) tussen dronken militairen of politiemensen. Op dat moment denk ik ‘ze zijn hier allemaal matjeklap en verdienen niet beter’.

Ik heb al een paar keer mijn bezorgdheid uitgesproken over het antwoord op de vraag of ze hier na het referendum door middel van praten een oplossing gaan vinden voor de problemen. Helaas lijkt het er nog niet erg veel op. De splitsing van de legers levert al problemen op. SAF en SPLA hebben de afgelopen jaren “samengewerkt” in zogenaamde Joint Integrated Units (JIU). De SAF was/is het officiële Soedanese leger. De SPLA is het leger van het zuiden. In SAF zitten dus ook mensen uit het zuiden. Nu, na het referendum, moet het SAF gedeelte van de JIU verplaatsen naar het noorden. Er zijn SAF militairen binnen deze JIU’s die hun hele hebben en houwen hier in het zuiden hebben. Ze willen dus niet weg uit het zuiden. Een ander gedeelte wil terug naar het noorden en gelijk al het materieel meenemen. Dit tegen de zin van de blijvers die eerst hun laatste SAF salaris willen ontvangen. Gevolg; dikke kloppartijen tussen SAF militairen die weigeren het zuiden te verlaten en SAF militairen die naar het noorden willen, met als triest gevolg tientallen doden.
De SPLA houdt zich tot nu toe gelukkig afzijdig van dit conflict.

De gevechten begonnen in Malakal en verspreidden zich naar omliggende dorpen. In Melut was het helemaal raak, 37 doden en 37 gewonden. Het geweld richt zich gelukkig (nog) niet tegen de UN.
Momenteel is het iets rustiger.
Snel die SAF troep het gebied uit en maar voorlopig maar eens een flink partijtje vrede gaan voeren.

Er speelt nog veel meer. Wie gaat de macht krijgen in het zuiden? Nu al klagen mensen over het feit dat veel Dinka’s – de grootste stam in het zuiden – op belangrijke posities geplaatst zijn. Met meer dan 40 etnische groepen hier in het zuiden kan (gaat) dat nog voor veel vuurwerk zorgen -Ik lijk Mr. G.B.J. Hilterman wel.

Tot zover…

Wordt vervolgd