Humor, Relativeren en Geduld heten de drie kamelen

Zoals beloofd een stukje over onze Team Site Juba. Ying en Yang zijn weer in balans en zonder emotioneel betrokken te raken kan ik een objectief stukje in elkaar draaien over deze geweldige locatie.

Donderdag 9 december aangekomen op JUBA INTERNATIONAL AIRPORT, vergelijkbaar met vliegveld Hilversum alleen hebben ze hier een start- en landingsbaan van 3 kilometer. Het is dat Aimeé (airops Juba) ons opving want anders hadden we mooi staan kijken. Vanuit de TS was er niemand om ons te ontvangen – leuk begin. Melden bij de TS leader – dit was een Noorse dame die begon met de boodschap dat ze alleen maar tijdelijk TS Leader was. Ze vertelde dat ze over een paar weken gelukkig naar huis gaat omdat haar tijd er op zit. Iets positiefs heb ik haar niet horen vertellen. Leuke voortzetting van de ontvangst. Aimeé heeft ons verder geholpen over het kamp en heeft samen met ons de bagage opgehaald. Onze spullen waren de dag voor onze aankomst al binnengekomen, gelukkig toch ook iets positiefs.

Op de TS begon iedereen te proberen om zijn nevenfunctie te slijten en als ze dat niet deden dan hadden ze het wel over de slechte organisatie en samenwerking. Lekker positief dus allemaal. Een loopbriefje gekregen en net als in Khartoem weer langs allerlei bureautjes gelopen voor krabbeltjes en korte, vooral niet informatieve, praatjes. De G1 van de TS, een Nepalees, maakte zich al helemaal niet druk. Tijdens de middagbriefing kennis gemaakt met de andere aanwezige UNMO’s. Niet te verstane mannen met onuitspreekbare namen soms uit een land waarvan ik niet eens weet waar het ligt. Een aantal is zichtbaar blij met onze komst en willen de boel ook wel veranderen maar ze waren steeds in de minderheid. De Egyptenaar, Tameem, doet me denken aan die acteur die in ‘The Mummy Returns”speelt, aardige vent. Ook Jens uit Noorwegen is te pruimen. De negatieve beoordelingen laat ik nog maar even voor wat ze zijn, je moet niet te snel oordelen. Ik hoop dat ik er met mijn eerste indrukken naast zit – ik vrees van niet.

Op TS Juba komen de UNMO collega’s uit de volgende landen, Jordanië, Pakistan, China, Brazilië, Nepal, Kyrgistan, Sri Lanka, Denemarken, Bolivia, Noorwegen, Rwanda, Egypte, Zweden, Canada, Bangladesh De Filippijnen, Roemenie en Nederland natuurlijk. Jullie begrijpen dat communiceren binnen zo’n groep problemen op gaat leveren. Naast de UNMO’s maken ook de National Monitors van de SAF en SPLA en de language assistants, allen Soedanezen, deel uit van het team.

Op Juba zijn ook vier Nederlandse Politiemensen gestationeerd die deel uit maken van UNPOL. Aardige gasten waar we ook goed contact mee hebben.

De organisatie van de TS is als het verkeer in Khartoem. Alle UNMO’s zijn verspreidt over het kamp gelegerd. Een overzicht van wie waar ligt is er niet. De militaire mist kan hier dus heel makkelijk erg dik zijn. Fatsoenlijke accommodatie is er niet. We liggen met vier man in een prefab. Ik heb eigenlijk nog geluk want twee van de vier slapen hier alleen op papier. Ik deel mijn fab met een Nepalese politieofficier Thapa Ananda Jung. Is nog makkelijk maar probeer Gramer Hettiarachchige of Upul Kodithuwakku maar eens uit te spreken. Jullie begrijpen dat het wel even gaat duren voor ik alle namen kan uitspreken én kan koppelen aan een persoon.

’s Nachts zijn de kakkerlakken aan het tapdansen tussen de bedden. Kan ook niet anders omdat bijna iedereen wel een keer kookt en/of eten bewaart in zijn prefab. Ik zat woensdagnacht rechtovereind in mijn bed nadat er iets over mijn gezicht was gelopen. Mijn klamboe bleek op de grond te hangen. Na het tapdansen waren vier kakkerlakken nog een afzakkertje gaan pakken in mijn klamboe en via de klamboe naar binnen gekropen. Toch maar even opnieuw de boel opgehangen. Beestjes zien er hier raar uit en zijn ook een slag groter dan bij ons.

We hebben hier ook een geweldige natte groep. Bij het doortrekken van het toilet een stap achteruit doen is aan te raden want het water spuit alle kanten op. Een driepersoons wasbak waar iedereen lekker in staat te roggelen, vaat en kleding staat te wassen. Om de hut compleet te maken drie douches met een vloertje waardoor je zo naar buiten kan kijken, raakt in ieder geval het putje niet verstopt met alle tabakshaartjes. Zal trouwens toch niet zo snel gebeuren want die Aziaten roggelen als grote kerels maar staan met hun onderbroekje aan onder de douche, scheelt weer wat haartjes. Om al het lekwater op te vangen is een slootje gegraven en dat slootje loopt tot onder… juist ja mijn prefab! In Khartoem werd ik ’s ochtends rond vijf uur gewekt door een elektronisch versterkt gebed vanaf de moskee. Hier word ik gewekt door kikkers die het nodig vinden om ’s ochtend rond half zes met z’n allen de dag door te nemen. Ik bekijk het van de positieve kant, ik kan een half uurtje langer doorslapen.

Wachtlijst voor een eigen fab is dik twee maanden we zijn nummer 39 en 40 op de wachtlijst. Dat wordt dus volgend jaar donderdag voor ik mijn eigen plekje heb. Geen enkele structuur aanwezig op de TS. Dat viel ons wel even rauw op het dak. We konden alleen maar concluderen dat TS JUBA niet bestaat. Hier op het UN kamp lopen UNMO’s rond, die ook nog eens een keer als grijpvoorraad voor het sectorhoofdkwartier fungeren. Kortom één grote ongeïnteresseerde puinhoop. Moeilijk om positief te blijven.

Afgelopen zondag kwamen er weer twee nieuwe collega’s aan, een Jordaniër en een Chinees Iedereen op de hoogte maar weer niemand die iets wilde organiseren, ze komen er wel uit, ik zie ze wel op mijn bureau verschijnen – bovendien is het zondag en dat is mijn vrije dag. Rare redenatie want wij worden geacht zeven dagen per week te werken, daarom krijgen we ook voor iedere vijf werkdagen 1 dag verlof en per maand nog eens een bonus van 2,5 dagen, in totaal dus dik 40 dagen verlof – ik krijg het niet eens op! Kort overlegd met Reinoud en we hebben besloten dat wij – zolang we in Juba zijn – de laatste waren die zo’n hufterige ontvangst hadden gehad. Reinoud was bezig met overname van de G3 zaken- daar konden ze op zondag wél tijd voor vrijmaken - dus ben ik naar het vliegveld gegaan om ze op te vangen. Voor we naar de G1 gingen heb ik ze eerst wat te drinken aangeboden en ze voorzichtig voorbereid op wat hen te wachten stond. De Chinese collega slaapt buiten het kamp in een huis met allemaal Chinezen, dus daarvoor hoefde ik geen accommodatie te regelen. De aanvraagpapieren voor accommodatie voor onze Jordanese collega waren, zoals verwacht niet doorgestuurd. De kampmanager is met een Duitse vrouw getrouwd dus als je in plaats van ‘Good Morning’ ‘Gutte Morgen!’ zegt dan heb je de helft al binnen. Een slaapplek werd ter plekke geregeld.

De nieuwe collega verder afgeschermd van de overige UNMO’s. We zijn nog op ons gemak een kop koffie gaan drinken daarna heb ik hem met zijn spullen naar zijn fab gebracht en gezegd dat hij zich maar even moest opfrissen, daarna een power napje en dan zou ik hem rondleiden over het kamp. ’s Avonds hebben Reinoud en ik hem uitgenodigd om met ons mee te eten. Gezellig voor onze fab gekookt. Oglah, de Jordaniër voelde zich doodongelukkig zo helemaal alleen op het kamp als enige Jordaniër. Hij zit hier voor een jaar en we hadden wel een idee hoe dat moest voelen. Wij voelden ons ook doodongelukkig na die geweldige ontvangst en vroegen ons af “What the fuck are we doing here!” – wel in het Engels natuurlijk. Het werd zeer gewaardeerd hoe wij hem op hadden gevangen. ’s Avonds was er goed nieuws voor hem, zou nog een Jordaniër naar Juba komen. Is inmiddels samen met nog een Chinees aangekomen. Fijn voor hem. Oglah heeft 6 kinderen en twee vrouwen, mag daar in Jordanië! Misschien iets voor na mijn FLO…

Mijn fab-buren komen uit India. Niks mis mee. Of toch… ’s avonds om negen uur beginnen ze te koken. In hun prefab. Direct naast mij dus.. dat gaat door tot een uur of elf. Heerlijke curry geuren die tot ver in de middag van de volgende dag blijven hangen aan alles wat zich binnen een straal van 20 meter rond die kookpot heeft bevonden. Inclusief mijn fab dus.. Met daarin mijn kleren dus… En mijn bed dus…. Gelukkig draaien ze terwijl ze koken en eten ook Indiase filmmuziek, direct naast mij dus.. Gelukkig zijn het meezingers, en dat doen ze dan ook uit volle borst. Omdat het zingen van die mannen nog erger klinkt dan dat hun klaargemaakte eten ruikt, valt het dus gelukkig allemaal wel weer mee, direct naast mijn fab dus..

Reinoud had ook twee Aziaten als kamergenoot. Die kookten niet in hun fab. Mazzel voor Reinoud. Of toch niet? ’s Ochtends om vijf uur ging de wekker en stonden ze luidruchtig op om een uurtje joga te doen, op een matje voor de fab, muggen voeren. Ze hadden ongeveer een half uurtje nodig om buiten te komen. Een halfuurtje dat soms gevuld werd met doelloos murmelend rondlopen in de prefab. Reinoud heeft geluk want maandag zijn de mannen verhuisd naar een andere prefab. Ik hoop dat Reinoud twee grote Nubische negers met trommels als fab maatjes krijgt.

Al met al dus geen ideaal begin. Na een paar dagen griepen en proberen er samen het beste van te maken hebben we alles nog maar eens doorgenomen en geprobeerd er de humor van in te zien. Dat is gelukt en dat geeft jezelf een hoop lucht.

We zien het hier als een eindeloze woestijn. We hebben drie kamelen aangeschaft om daar doorheen te trekken. We noemen ze Humor, Relativeren en Geduld. Lieve beesten alleen met de laatste hebben we nog wat problemen. Mijn bud en ik hebben besloten dat we nóóit zullen wennen aan de houding van sommige collega’s maar dat we het uit zelfbehoud tijdelijk zullen moeten accepteren. Verder gaan we het voor onszelf zo prettig mogelijk maken en zullen we toch blijven proberen om weer iets van organisatie in dit team terug te brengen. De nieuwkomers zijn al op onze hand. G2 en G3 spelen gaat ons lukken en zijn ook dé functies om veranderingen door te drukken. Verder is het voornamelijk eigenbelang. Als G2/3 heb je tenminste iets om handen als je niet ingeroosterd bent voor patrouille of Duty-Officer – én je hebt een eigen bureau met daarop een computer met toegang tot internet.

Het wordt met de dag leuker. Op patrouille gaan is gewoon leuk, ook al moeten we de invulling en de uitvoering nog proberen te veranderen. Monitoren zonder ook maar iemand te spreken klopt volgens ons niet helemaal – of eigenlijk helemaal niet!

Rijden in Juba Town is nog krankzinniger dan rijden in Khartoem. We rijden in joekels van terrein auto’s en je hebt zes paar ogen en oren nodig om heelhuids door het verkeer te manoeuvreren. Verkeersregels? Jazeker, het is even zoeken maar ze zijn er! Ik heb er twee kunnen ontdekken. De eerste, knipperen met je lichten betekent gaat u maar voor óf stoppen jij! want ik ga voor! De tweede die ik heb kunnen ontdekken, als je op een rotonde of kruising rechtdoor gaat doe je de alarmlichten aan. Logisch toch? Hé, hij knippert links en rechts nou dan zal hij wel rechtdoor moeten, kom er maar op! Lichte motortjes zwermen, als vliegen rond een stuk rot vlees, om je heen. Een stalen U-balk van 6 meter sleur je, al vonken trekkend, gewoon mee achter je motortje. 3 pallets van 12 flessen water? Geen probleem, spring maar achterop en al zwiepend en zwaaiend over de weg houden we de zaak wel in balans. Palen van 3 meter laten zich het makkelijkst overdwars achter op de motor vervoeren. Een auto is tenslotte ook zo breed…toch? Enz. enz. Het is jammer dat fotograferen in Juba niet zonder risico is anders had ik een paar gouden plaatjes kunnen schieten. Komt nog wel. Buiten het centrum en rond de stad in de buitenwijken kom je alleen van die rode, stoffige, onverharde wegen tegen vol met kuilen en gleuven. Hier en daar gevuld met nog wat water. Een prachtige belevenis. ‘Big Boys, Big Toys!’

Juba is chaotisch en overvol. Overal is het een grote bende. Alles lijkt op elkaar waardoor je jezelf moeilijk kunt oriënteren. Ik weet inmiddels hoe ik bij het Sudan People’s Liberation Army (SPLA) kamp kan komen om onze National Monitors (NM) op te halen. Het Joint Integrated Unit (JIU) kamp weet ik inmiddels ook te vinden. Het zuiden is onder controle van de SPLA. Na het ondertekenen van de verdragen zijn er ook JIU eenheden opgericht. Deze bestaan uit militairen van de SPLA (ontstaan uit rebellen groepen) en van het Soedanees leger, Sudans Armed Forces (SAF).

Ik ben benieuwd hoe dat gaat aflopen als het referendum is geweest. Ze slaan elkaar nu al af en toe de hersens in. De meerderheid van de bevolking is voor afscheiding van Zuid Soedan. Dat hebben ze gezamenlijk. Het is hier in het zuiden een lappendeken van diverse stammen. Zuid Soedan kent meer dan 40 etnische groepen. Dat gaat volgens mij nog een hoop gelazer opleveren na het referendum.

Zoals ik al zei het wordt steeds leuker. We hebben veel aanspraak en aanloop omdat we ’s avonds niet in maar vóór onze fab eten koken. De meesten lachen daar een beetje om want dat moet je eigenlijk niet doen want muskieten, slangen , bla bla bla.

Het is wel dé manier om contact te maken en we hebben al een aantal zeer gezellige avondjes achter de rug. Reinoud trekt zijn gitaar uit z’n holster en tokkelt er op los, wat te drinken, pannenkoekje bakken, kaarsje aan, knetterrrrr daar vliegt weer zo’n domme muskiet in het vuur en zo komt Jan Splinter wel door de winter. Formeel is het hier nu ook winter want we zitten boven de evenaar op het noordelijk halfrond. 37oC in de schaduw is hier normaal. Woensdag de pech dat tijdens de patrouille de airco van de auto de geest gaf – lekker een uurtje zitten reuzelen.

De Kerstdagen en Oud & Nieuw staan voor de deur. Leuke ervaring om dat hier in deze bloedhitte mee te maken. Verder staat er naast de dagpatrouilles nog een Long Duration Patrol (LDP) voor mij op het programma naar een hele mooie streek. Dat wordt een klein weekje genieten! Begin januari al weer mijn eerste verlof en als ik terug ben dan zit ik al weer op de helft van mijn uitzending.

‘Time flies when you’re having fun!’